Zijperspace.2.0.21

Zijperspace.2.0.21

Ton Zijp – 31 december 2020 – link

Daarnaast vind ik bijna iedereen van u allen interessant. ‘t Duurt alleen niet zo lang, de daarbij gepaard gaande aandacht.
Dat spijt me. Er is iets te veel van mezelf waar ik in verdiept ben. & Iets te veel van u allen waardoor ik ‘t overzicht makkelijk kwijt raak.

Zijn schijfstijl is onnavolgbaar en bestaat volledig in Zijperspace. Maar dit wil ik er graag even uitlichten en wat langer koesteren.

Geloven

Ik ben oprecht onder de indruk van deze mensen die intens blij zijn met Trump die langs rijdt. Het toont zoveel toewijding en geloof. Een vorm van verafgoding waar ik nooit toe in staat zou zijn.

Vol overgave geloven. Dan gaat het ook niet meer over Trump. Je bent een status aparte, een godheid waar geen kritiek op mogelijk is en die alles mag en zelfs moet zijn. Waar wereldse wetten en morele afwegingen niet gelden. Hij kan niets (meer) fout doen.

Als je alleen de audio luistert en het los koppelt van de gebeurtenis voel je echt de diepe beleving van die mensen. Vind het heel bijzonder.

Hoe het is

Don’t look away

Ben Werdmüller – 29 september 2020 – link blogpost

The ash on my car this morning was like a layer of sand; each grain, a fragment of something destroyed. The smoke hangs in the air and turns everything red. It falls in chunks, like snow.

I spent my morning frantically trying to find food that my mother could eat before dialysis. She can’t tolerate much, but her feeding tube doesn’t provide enough nutrition to last through a day. Ordinarily, we find ways to cook for her, but that requires a kitchen. Takeout food, which would be my first choice in this situation, is too salty for her, or has ingredients she can’t digest. The WalMart next door had been ransacked by fire evacuees; the only edible food items left were PopTarts, which aren’t on my mother’s menu. At Raley’s, further away, we found microwaveable oatmeal and some strawberries. As I loaded the car with food, I tried my best to prevent the ash from sliding through the open doors.

The surrealism of this year invites us to not take it seriously. The horror is dream-like in its absurdity. The facts and implications are so outside the parameters of ordinary life that they seem outlandish. But the sky really is red with flame, over two hundred thousand Americans alone really are dead from the pandemic, there really are unmarked federal soldiers in our cities, people really are being swept up by ICE in the dead of night and kept in concentration camps, and the worst really may be yet to come.

Ben verteld op zijn blog over zijn leven de afgelopen dagen. En het voelt zo onwerkelijk aan maar is de werkelijkheid. De bizarre feiten van de dagelijkse realiteit van een Amerikaan.

Net als Ben hoop ik op betere tijden.

Opschuiven

Climate change beyond a human lifetime

John Sutter – 14 april 2020 – link

There’s a problem inherent in the climate crisis: We don’t live long enough to truly feel it. Academics call this “shifting baseline syndrome” — the idea that environmental change happens too slowly to trip our alarm bells

Gewenning. Niet het verschil voelen door de jaren heen. Bagatelliseren wat je wel merkt maar je niet uitkomt. Het is heel menselijk. Maar als je er op let en niet wegkijkt is het onontkoombaar. Ik leef nu bijna 50 jaar op aarde en ik heb op ontelbaar veel manieren gezien & gevoeld dat we het ecosysteem waar we onderdeel (en volledig afhankelijk) van zijn vernietigen.

Maar het feit blijft dat veel mensen het niet ervaren en daarom ook niet de noodzaak voelen om er wat aan te doen. En dat moet anders willen we de schade beperken zodat de aarde nog enigszins leefbaar is voor de generaties na mij.

Bron