Er zijn 255 berichten getagd als natuur.
Helemaal geen wind, laaghangende mist en een warm en ook laaghangend zonnetje. Magisch.
De tweede keer dat ik er een Kolibrievlinder zie. Bij deze mocht ik wel heel dichtbij komen met de telefoon.
Geweldig hoe de tuin de afgelopen maand ontploft is van het leven. En daar tussendoor sluipen dan de katten. Ook hier zit er eentje tussen het gewas.
Het gezoem in de tuin is terug.
Onder de grote bladeren ontstaat een heel knus eigen wereldje. Jammer genoeg pas ik er nog niet onder.
In de berm was er een prachtige variatie bloemen. En daar waren ook deze bij en bloem met elkaar bezig.
Het was maar twee vierkante meter, zouden ontelbare vierkante kilometers moeten zijn. Het is tijd om werkelijk de de natuur de ruimte te geven om zichzelf te zijn en onszelf daar weer een harmonisch onderdeel van te maken. Wat zou dat ons leven vervullen met schoonheid en verwondering.
Het waait stevig. Hopen dat de warme hand en adem, beschutting, wat suikerwater en rust voldoende gaan zijn om er weer bovenop te komen. Morgen kijken of ze/hij er nog is (update: ze was er niet meer).
Aan de ene kant van de dijk uitzicht op het natuurgebied Drijvers Vogelweid de Bol en aan de andere kant de Waddenzee, zo’n verschil in atmosfeer. Terwijl ze op hetzelfde moment genomen zijn en ik slechts 180 graden ben gedraaid.
De tuin van Els is een slakkenparadijs. Waar je ook kijkt, je komt ze tegen.
Maar bij het eeuwig moes lijken ze nog het meest thuis te zijn. Daar heb ik een grote bloempot vol kunnen wegscheppen op een oppervlakte van ongeveer 2m2. En dat was nog maar de helft.
Had op die bloempot een bord gedaan zodat ze niet zomaar weg konden. Maar de volgende ochtend was het bord eraf en waren alle slakken er vandoor. Samen waren ze sterker dan ik dacht.
Een cadeautje verstopt diep in de bladeren.
We laten veel van de groenten die we eten niet tot wasdom komen of uitschieten, want dat gaat ten koste van de eetbaarheid. Maar het is geweldig als een plant wel die ruimte krijgt. Dat zie ik dagelijks in de tuin van Els. Bijvoorbeeld de snijbieten van 2,5 meter hoog met prachtige diverse dikke stammen, mooie bladeren en kleine ontluikende bloemen.
Een (planten)gal is een woekering van een plant, ontstaan door een parasiet of symbiont, meestal een insect (een galwesp, galmug, gewone vijgenwesp, vlieg, bladluis of galmijt) die haar eieren in de plant legt. De gal, waarvan de vorm specifiek is voor een bepaalde parasiet, dient als behuizing en voedsel voor de larve.
Wikipedia
Was met Els in het bos toen ze me dit liet zien. Wel eens eerder gezien, maar nooit bij stil gestaan wat het nou precies was. We leven in een wonderlijke wereld.
Denk dat ik er voor de tweede keer kom, maar heb er geen actieve herinnering aan ;) Toch mooi stukje gemaakte natuur zo naast de Slufter. Genoten van de bloesem (en de geuren die naar je toe komen), de vele vogels en de kwakende kikkers. En de bastaardsatijnrups was ook weer van de partij. Het afweermechanisme is natuurlijk erg vervelend, maar ze zijn als rups al prachtig.
Er is veel meegenomen door de zee deze winter.
Iets proberen te behouden met miljoenen euro’s waar de natuur toch duidelijk aangeeft dat het andere plannen heeft, elk jaar weer opnieuw. Bijzonder dat we dit al decennia doen bij de eilanden.
Onder de indruk van dit sterke leven dat onder bizarre en zeer wisselende omstandigheden stand houdt en zelfs floreert.
Samen met Caro. Het was alweer een tijdje geleden. Je voelt dat de lente er aan komt. Heerlijk.
Twee weken geleden stond ik gelukzalig op 7cm dik ijs, nu geniet ik van de voorbodes van de lente en de warmte van de zon.
Het is iets waar ik mijn best voor moet doen. Het is niet iets wat mij overkomt zodra ik de lucht inadem en om me heen kijk. Als ik niet oppas interpreteert mijn brein het slechts als een decor.
En een mooie dag als deze biedt het geen weerstand om mijn brein wakker te schudden, het landschap zelf vraagt ook niet om een fysieke inspanning en met mijn dikke winterkleren en schoenzolen is er een comfortabele fysieke barrière.
Maar toen ik hier stond voelde ik het wel terwijl ik de paarden in de verte de duin op zag klimmen.
