Wat zijn wij als land/samenleving toch goed om alles in een doosjes te stoppen en tot in detail te definiëren wat in een doosje mag zitten, wat niet en vaak ook nog wanneer. Om het daarna dicht te doen en periodiek te kijken of het nog wel van nut is, en dan vooral financieel.
Jeugdland is een goed voorbeeld van zo’n doosje. Letterlijk afgescheiden door water. Het feit dat we überhaupt zo’n plek moeten definiëren heeft voor mij iets tragisch. En dan is het ook nog een wonder dat het (nog) bestaat. Mijn kinderen hebben er regelmatig en heerlijk gespeeld, maar die vrijheid die ik had in de bossen van Ameland is daar niet. Hier kijken vele volwassen ogen met je mee of je je wel aan vooraf gedefinieerde regels en soort van spelen houdt.
Ruimte, vertrouwen en flexibiliteit. Het is schaars in een hyper complexe en vol gepakte samenleving, zeker in een stad. Maar ik zie dat wij mensen het zo verschrikkelijk nodig hebben.
En dus kunnen we andere gaan maken als het nodig is (spoiler, het is nodig).
Updatetje naar aanleiding van gister: Mooi dat Bij1 (heb ik landelijk op gestemd) 3 zetels heeft binnengehaald in Amsterdam. En jammer dat LEF niet in de raad komt. Jongeren zouden een grotere stem moeten hebben in de politiek van vandaag om morgen veilig te stellen. Ook vindt ik het jammer dat GroenLinks niet beloond is voor het goede werk dat de de afgelopen 4 jaar hebben verricht in Amsterdam. Hoop dat ze de komende 4 jaar toch hun werk kunnen voorzetten.
Was de eerste in het stemlokaal vanochtend. En aan het eind van de dag, met de zon achter de wolk en het Sahara zand, zag ik twee bomen in volle bloei staan. Gister ook bloesem gezien maar dat was geen hele boom. Zo heerlijk.
Marc Siepman heeft een blog geschreven waar hij mooi uiteenzet wat het verschil is tussen complex en gecompliceerd. En dat we de wereld teveel beschouwen vanuit de constructeur, de ingenieur, de wetenschapper.
De problemen in de wereld kun je terugvoeren op het feit dat wij omgaan met complexe systemen alsof ze gecompliceerd zijn. We leven in de illusie dat we gewoon meer onderzoek moeten doen en dat we dan precies weten hoe iets werkt. Dit moment zal echter nooit komen.
Als we daarentegen op complexiteit leren vertrouwen, kunnen we gebruikmaken van de zelforganisatie die daaruit ontstaat. Als je de controle loslaat, ontstaan er steeds meer relaties. Hierdoor neemt de complexiteit toe, en daarmee de gezondheid en de veerkracht van het systeem.
In het heel kort: Iets gecompliceerd, zoals een vliegtuig, kun je uit elkaar halen en weer in elkaar zetten zodat het weer werkt. Complexiteit, zoals een vogel, kun je ook uit elkaar te halen maar krijg je nooit meer werkend omdat het uit een oneindige hoeveelheid relaties bestaat.