Er zijn 76 berichten getagd als strand.
Opmerking van Els, nadat ze met veel plezier door de kijker heeft zitten turen naar de vogels bij de Prins Hendrikzanddijk uitkijkpost.
| Tijd: | 20221229 -13:10 |
| Locatie: | 53°1’39.07”N 4°49’5.778”E |
| Hoogte: | 3,05m |
| Richting: | 48,195 (magnetisch noorden) |
Er staat een stevig windje en de zon is op weg naar de horizon. Die twee waren erg aan het genieten van de branding en wij van het gouden licht.
Naar het strand om de zee te zien (ik had geen regenkleding bij me).
Je weet het nooit als je langs de vloedlijn loopt. Voordat je het weet sta je in de zee.
Het is al meer dan 19 maanden geleden dat ik met mijn blote mijn voeten in de zee stapte. Maar het water is niet hoger gekomen dan mijn enkels. Ben een watje.
Els durfde,na wat aanmoediging, zelfs te zwemmen. Bikkel.
| Tijd: | 220513 – 18:17 |
| Locatie: | 53°3’46.81”N 4°43’20.958”E |
| Hoogte: | 0m |
| Richting: | 306,039 (magnetisch noorden) |
Sinds een hele lange tijd maakten haar voeten weer contact met de zee. Ze waren heel blij en Els ook.
Maakte de foto omdat ik het zo mooi vond hoe contrastrijk alles was en het unieke gevoel dat het oproept. We leven op een bijzondere planeet. De regenboog zag ik pas daarna :)
Naar het strand bij paal 9. Als het kan wandelt Els door de branding. De eerste keer dit jaar, ondanks dat het water nog erg koud is.
Ik blijf lekker op het droge en hou mijn voeten in mijn warme schoenen.
Er is veel meegenomen door de zee deze winter.
Iets proberen te behouden met miljoenen euro’s waar de natuur toch duidelijk aangeeft dat het andere plannen heeft, elk jaar weer opnieuw. Bijzonder dat we dit al decennia doen bij de eilanden.
De zee was woest en heeft stukken van de duin opgegeten.
Proberen het stuifzand uit mijn ogen te houden, om daarna te genieten van de kracht van de golven en te zien hoe de nog aanwezige strandhuisjes er door werden overspoeld. In augustus al terwijl het nog maar windkracht 6/7 was. Dat beloofd wat de komende maanden.
En op de terugweg genoten van het mooie licht.
Was in zee, tot m’n nek d’r in.
Gister naar het strand en vandaag weer. Heel ander weer en dus ook een ander gevoel. Elke keer indrukwekkend wat een transformatie een strand doorgaat in een dag, week, seizoen, jaar. Ingegeven door de zee en de wind.
Het stukje strand van vandaag heb ik nog nooit eerder hier gezien. En morgen kan het weer weg zijn.
Er stond lekkere harde wind vandaag. Hoe dichter je bij het strand kwam hoe dikker de witte waas werd die het landschap omsluierde. En als je je, met je ogen op spleetjes en hoofd in de wind, door het bombardement van kleine zandkorrels heen had geduwd kom je op het verlossende strand waar het ineens over is.
Daar zie je de machtige golven en hoor je vele kleine bubbeltjes lucht samen een overweldigend geraas maken. En sommige vinden een plekje op een verdwaalde kei waar ze je tegemoet sprankelen in de zon.
We gingen even stevig uitwaaien op het strand. Windkracht 5-6.
Die vlekjes zijn vliegers met mensen eraan die met dit ruige weer als een speer door de golven vliegen en zichzelf soms lanceren tot zo’n 8 meter hoog (schatting). Waanzinnig.
Het kriebelt enorm om met mijn kajak er in te varen. Lekker door de metershoge branding beuken. Alleen heb ik daar niet de ervaring of kracht voor, maar wat zal het kicken zijn…
Schoenen uit en zo snel mogelijk het water voelen.
Dit strandje heeft het zand wat ik ken van de eilanden. Ik kom dichterbij.
Het was pittig om voorbij de sluizen van Enkhuizen te komen. Het is nu half zeven en heb vandaag minder kilometers gemaakt dan gister maar het was veel vermoeiender. Om hier aan te landen moest ik eerst strak tegen de wind in en al mijn kracht gebruiken.
Nu kijken waar ik mijn kajak kan stallen en mijzelf. En nadenken over wat de volgende fase gaat zijn in de reis. Zien hoe de wind waait.
