Er zijn 264 berichten getagd als water.
De zon glipte even onder de bewolking door en zette de gebouwen aan de Valentijnkade in een overweldigend warm licht. Wat een fijn kadotje zo tijdens de winterse (donkere) dagen.
| Tijd: | 230123 – 16:41 |
| Locatie: | 52°21’29.7”N 4°56’25.038”E |
| Hoogte NAP: | -1,4m |
| Richting: | 43,903 (magnetisch noorden) |
Er staat een stevig windje en de zon is op weg naar de horizon. Die twee waren erg aan het genieten van de branding en wij van het gouden licht.
Het is al meer dan 19 maanden geleden dat ik met mijn blote mijn voeten in de zee stapte. Maar het water is niet hoger gekomen dan mijn enkels. Ben een watje.
Els durfde,na wat aanmoediging, zelfs te zwemmen. Bikkel.
Sinds een hele lange tijd maakten haar voeten weer contact met de zee. Ze waren heel blij en Els ook.
| Tijd: | 220327 – 14:03 |
| Locatie: | 52°21’27.378”N 4°57’25.032”E |
| Richting: | 344,119 (magnetisch noorden) |
Wat zijn wij als land/samenleving toch goed om alles in een doosjes te stoppen en tot in detail te definiëren wat in een doosje mag zitten, wat niet en vaak ook nog wanneer. Om het daarna dicht te doen en periodiek te kijken of het nog wel van nut is, en dan vooral financieel.
Jeugdland is een goed voorbeeld van zo’n doosje. Letterlijk afgescheiden door water. Het feit dat we überhaupt zo’n plek moeten definiëren heeft voor mij iets tragisch. En dan is het ook nog een wonder dat het (nog) bestaat. Mijn kinderen hebben er regelmatig en heerlijk gespeeld, maar die vrijheid die ik had in de bossen van Ameland is daar niet. Hier kijken vele volwassen ogen met je mee of je je wel aan vooraf gedefinieerde regels en soort van spelen houdt.
Ruimte, vertrouwen en flexibiliteit. Het is schaars in een hyper complexe en vol gepakte samenleving, zeker in een stad. Maar ik zie dat wij mensen het zo verschrikkelijk nodig hebben.
Na bijna 25 jaar nog steeds verliefd op Amsterdam, ondanks dat ze behoorlijk veranderd is. Gister knipoogde ik nog even naar de Amstel en zei ik dat ik blij was haar weer te zien. Nu zwaai ik nog even naar ‘t IJ en denk terug aan hoe ik er met de kajak over voer.
En hier op het IJsselmeer vind ik ze geweldig staan. Strakke lijnen die uit een strakke horizon steken, met een vleugje geel onderaan waardoor ze eigenlijk weer een beetje zweven. Terwijl het landschap en het weer om hun heen wervelt. Elke seconde anders.
Moest er even voor stilstaan en naar ze zwaaien.
Aan de ene kant van de dijk uitzicht op het natuurgebied Drijvers Vogelweid de Bol en aan de andere kant de Waddenzee, zo’n verschil in atmosfeer. Terwijl ze op hetzelfde moment genomen zijn en ik slechts 180 graden ben gedraaid.
Naar het strand bij paal 9. Als het kan wandelt Els door de branding. De eerste keer dit jaar, ondanks dat het water nog erg koud is.
Ik blijf lekker op het droge en hou mijn voeten in mijn warme schoenen.
Coco houdt van water met een smaakje. Na munt en klimop, nu prei water.
De Kaardebol bij Els in de voortuin vangt water op tussen de bladeren en dat is voor veel insecten blijkbaar een dodelijke val. Dus vroeg ik me af of dit echt zo bedoeld was.
Na wat zoeken blijkt het verrassend genoeg nog niet duidelijk te zijn waarom deze plant het doet. Het is juist een plant die op vochtige gronden staat (dus heeft geen extra water nodig) en volgens onderzoekers is het onduidelijk of de plant de extra proteïne die de insecten leveren ook werkelijk absorbeert.
En zo leeft er een plant in de voortuin van Els die insecten nodig heeft voor zijn bestuiving en voortplanting maar ze ondertussen een niveau lager wellicht (on)bedoeld de nek omdraait.
Samen met Caro. Het was alweer een tijdje geleden. Je voelt dat de lente er aan komt. Heerlijk.
