Kijkje in mijn werkzame leven in het Aanvullend Openbaar Vervoer in Amsterdam. Zodat ik het onthou. Week 8.
18 februari
- Extreem verschil in lichaamstemperatuur tijdens het fietsen. Torso onder de jas onaangenaam heet, benen en hoofd bevroren.
- Een silhouet van een boom. Gemaakt van wit vogelpoep,. daar moesten veel vogels voor samenkomen.
- Veel verschillende zon genieters. Achter glas, bij het stoplicht, op de stoep, zittend op een bankje, al wandelend, met zonnebril, zonder zonnebril, met ogen dicht
- Zag bloemen, een hele tuin vol paarse krokussen
- Later ook wat gele lelies
- At een “Lion”. Vraag me af hoeveel decennia dat geleden is.
- Vandaag ging de zon glorieus onder. En precies om 18:00 (in Amsterdam). Mijlpaal. De zon gaat nu echt onder in de avond en niet meer in de middag, wat een schande was.
- Busta Rhymes – Turn it up – Fire it up op de radio. Waarom vindt ik dit leuk. Omdat het Knight Rider tunetje eronder zit? Denk het wel. Zwaar jeugdsentiment.
- Nog kerstbomen gezien! Wel in in de wagens van de reiniging, maar toch.
19 februari
Aangekomen op het werk, netjes ingelogd en klaar om ritjes te gaan rijden. Na een half uur nog steeds geen ritjes (komt zelden voor). Bel met de planning. Hij geeft aan dat het moeilijk wordt een ritje te vinden. Het is rustig en moet vandaag niet veel verwachten.
Vraag of het niet slimmer is om mij niet aan het werk te hebben vandaag. Hij zegt ja. Dus ik stel spontaan voor om te stoppen. Hij is er blij mee. En zo heb ik binnen een paar minuten mezelf honderd+ euro door de neus geboord.
En toch ben ook blij. Mijn geld verdienen met duimen draaien omdat we nou eenmaal hebben afgesproken dat ik zou werken vindt ik onzinnig. Kan mijn dag waardevoller besteden. Kan ik dat geld goed gebruiken? Tuurlijk. Maar maak mijn hele leven al zulke keuzes en heb zelden spijt.
20 februari
- Was warm tijdens het fietsen. Net niet de jas uit.
- Veel sneeuwklokjes gezien <3
- Passagier weer erg gefocust op NL met een zekere vooringenomenheid naar andere invloeden en smaakjes. Onder de indruk van hoeveel mensen hier mee besmeurd zijn. Geef ons brein de schuld en hoe die de werkelijkheid hanteerbaar maakt voor ons. Lijkt een soort overlevingsmechanisme die in een complexe samenleving met veel mensen op een kluitje. Geen excuus trouwens. JE kan beter weten.