Dit is een verslag van vierendertig uur reizen, tien uur eten kletsen en gezelligheid en tussendoor zo’n zes uur slaap.
Om vier uur ’s middags op de bus gestapt bij treinstation Duivendrecht. Om half vijf kwamen we in beweging. Dit keer een dubbeldekker met wat meer beenruimte als de eerdere trip. Zat bij het raam (joepie!) en niemand naast me. Ook niet na de nieuwe passagiers in Utrecht. Om acht uur kwamen we in Dortmund aan waar ik moest wisselen van bus.
Nu geen dubbeldekker, geen beenruimte, niet bij het raam en ook bijna helemaal vol. Zeker na de stop om half elf en om twee.
Tussentijds hadden ze ook besloten een film te vertonen. Een Amerikaanse triller + romantiek van zo’n 10 jaar geleden of zo. Alle personages werd in het Pools nagesynchroniseerd door één, ja echt één monotone mannen stem en ik verdenk ‘m er ook van de tekst niet echt letterlijk te nemen. Alle andere geluiden in de film waren praktisch onhoorbaar. Het was bizar om daar anderhalf uur naar te luisteren.
Om vier uur kwamen we aan bij de grote pitstop net over de grens bij Polen. De bussen tanken en wisselen passagiers uit. Moest ook weer overstappen naar de volgende bus voor het laatste stukje van vijf uur.
Gelukkig was deze bus niet zo vol, kon ik weer bij het raam zitten en had ik wat meer ruimte om een houding te vinden waarin ik wat kon slapen. Lukte maar ten dele omdat ook hier nog een stop gemaakt moest worden en het ook wel heel prachtig was om het landschap langzaam wakker te zien worden.
Lekker rustig op de weg en er hing een lage mist over het lege glooiende landschap met hier en daar een ree en een roofvogel in ruste. Sommige delen waren bedekt met een laagje rijp en al die tijd scheen daar de opkomende zon doorheen met goudgeel licht. En als het de bomen raakte waren de zonnestralen als een aura. Sprookjesachtig.
Om half tien kwam ik brak aan in Toruń. Zeer weinig geslapen door die versnippering. Misschien zo nu en dan even weggevallen maar nooit langer dan tien minuten. Dankzij het meegebrachte nekkussen zonder heftige nekpijn, wat me de vorige keer dagen koste om vrij van te zijn.
Marek en Anna haalden me op, nog wat gekletst en om elf mijn slaapkamer opgezocht om proberen te slapen. Een uurtje geslapen en wakker gemaakt voor het eten. Daarna weer het bed opgezocht en weer een uurtje gemaakt. Het was een Poolse feestdag dus familie was er ook en veel lekker eten op tafel en gezelligheid. Om tien uur weer naar bed om rond twaalf uur echt in slaap te vallen. Ik ben het huis niet uit geweest.
Om drie uur ging de wekker en om vier uur was de autorit terug naar Texel begonnen. En omdat we bij Hanover de afslag misten naar Bremen (omdat ik net lekker gevoerd werd met koekjes) hebben we door een prachtig stuk Duitsland heen gereden. Die vergissing koste ons drie minuten extra, maar het landschap was het meer dan waard. Als het aan mij ligt nemen we die route de volgende keer weer.
Polen en Duitsland zijn prachtig en uniek maar de Afsluitdijk blijft ook indrukwekkend.
Om half zeven, ruim veertien uur later, waren we op onze bestemming.
Om acht uur ging bij mij het licht echt uit en om zeven uur was ik echt wakker. Kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst elf uur geslapen heb. Meestal houdt het bij zes op.
Volgende keer een dagje later weggaan zodat ik beter uitgerust aan een trip van 1100 kilometer begin.
1