Van het werk naar huis fietste ik de hele tijd naar de (almaar groter wordende) sikkel maan, terwijl het langzaam onder het stadse silhouette verdween.
Overvallen door de bizarre bijzonderheid, dat ik fiets op een planeet met een hemellichaam die door een oneindig universum raast. De fietstocht door de stille stad voelt heel anders dan anders.
29 maart was net begonnen en hoorde vuurwerk. Vanaf hier was het geluid imposanter dan het licht.
Wil dit al heel lang fotograferen. In de eerste dagen hing er nog een pamflet onder die de genocide op Palestijnen aankaartte. Maar die werd in een paar dagen gereduceerd tot dit.
Voor mij heeft het nog meer betekenis gekregen en staat het symbool voor hoe er onvoorstelbaar veel (50.000) onschuldige mensen van het leven zijn en worden beroofd. Weggevaagd uit het bestaan. Een leven ontnomen. Gewist uit de geschiedenis.
Deze paal en het touw houden een goot schip op z’n plaats. Er staan continue krachten op, maar we denken er niet aan. We letten er niet op. Het voelt het vanzelfsprekend, normaal.
Maar dat is het niet. De vorm, de boom waarvan het gemaakt is, het ijzer waarmee het verstevigd is, wat voor ijzer daarvoor gebruikt wordt, hoe het gesmeed is, hoe het aan de paal wordt bevestigd, de metalen kap er bovenop, de diepte van de paal in het water en de grond, de verbinding met de steiger. De samenstelling van het touw, hoe het tegen weer en wind kan, hoeveel trekkracht het touw aankan over tijd en bij extreme momenten, hoe het vast zit, welke knoop in het touw gezet wordt, hoe en waarmee het gevlochten is, hoe het tegen wrijving kan, etc.
Dit alles hebben wij mensen uitgezocht, bedacht, getest, verbeterd, doordacht, veranderd. Niets in deze stad waar ik leef is er zomaar. En dan hebben we het nog niet eens over hoe al die verschillende aspecten met elkaar interacteren. De complexiteit is niet te bevatten, de nodige kennis en samenwerking is uitzonderlijk.
En zo geniet ik van de zon aan de waterkant.
Maak wat die Musk doet alleen maar indirect mee via mijn computerscherm. En ik walg letterlijk wanneer ik ‘m zie. En toch is er ook nog steeds een flintertje ongeloof. In mijn dagelijkse leven voel ik tenslotte nog niets van zijn ronduit levensbedreigende en levens-ontwrichtende werk. Dit is het eerste tastbare bewijs dat het werkelijk deel is van mijn realiteit. Een sticker in het wild.
Hoopgevend dat mensen actie ondernemen. Door bijvoorbeeld geen Tesla meer te kopen (49% minder verkopen), de auto weg doen, te protesteren bij de dealers of een sticker te plakken zoals hier. Zijn rijkdom is tenslotte voor een groot deel gebaseerd op zijn Tesla aandelen.
Hij zal er niet echt wakker van liggen (los van het gekrenkte ego). De rijkdom is te groot en hij heeft nog miljarden aan overheidscontracten lopen en in het verschiet nu hij vriendjes is met Trump en kornuiten. En die rechtszaken (via diezelfde overheid) zullen wel weggepoetst worden.
Onze samenlevingen, gebaseerd op kapitalisme, creëren dit soort absurde rijkdom en dus macht. Omdat het “goed” zou zijn voor de economie en voor de samenleving. Zijn we nu niet op een punt gekomen dat overduidelijk bewijst dat het niet zo is? Nooit geweest is? Hoe lang laten we ons nog voor de gek houden?
Het is niet meer te stuiten. Was het een week geleden nog hier en daar wat struiken en bomen in bloei nu zijn het hele straten. En is er om elke hoek wel wat te genieten.
Voelt alsof de lente te snel gaat. Zie alweer teveel bloemblaadjes onder de bomen liggen.
Kijkje in mijn werkzame leven in het Aanvullend Openbaar Vervoer in Amsterdam. Zodat ik het onthou. Week 10. En, zoals de titel al verklapt, het was zonnig. En ik wilde er van genieten. Vandaar de witte vlek op elke raar belichte foto.
