Een regenachtige dag in Tokyo

Met de metro zo dicht mogelijk bij Meiji Jingu proberen te komen. Om van daar terug te wandelen naar mijn twee kubieke meter. Ook hier in de metro zit bijna iedereen naar de telefoon te kijken.

Ga de toerist uitgangen. Al heb ik wel mijn vragen bij al die toeristen. Wat doen we eigenlijk? Door onze aanwezigheid veranderd dat wat we bezoeken. Het maakt het minder echt. Het wordt een soort afspiegeling van wat het was. Een kijkdoos met voor de kijker met geen diepe verbinding of doorleving.

Dit was goed voelbaar bij Meiji Jingu. Een religieuze en historische plek dat wordt overlopen door duizenden toeristen. Alles wordt een photo-op. Een bezienswaardigheid. Al dat kijken en bekeken worden slijt de plek en de connectie met wat het was letterlijk en figuurlijk af.

Zag een vrouw oprecht bidden tussen de talloze mensen. Werd er emotioneel van. Daar was even een glimp te voelen van hoe het was en zou moeten zijn. En heel goed voelbaar hoe wij als toeristen daar geen oog voor hebben, het fatsoen missen om er niet te zijn. Een invasieve soort dat de natuurlijke balans verstoort. Al die borden en hekken die ons enigszins proberen te sturen bevestigde dat voor mij. En transformeert de plek nog sneller. Voelde me ongemakkelijk.

Daardoor ook alleen maar foto’s gemaakt van het park en de indrukwekkende grote bomen.

Na Meiji Jingu via de Apple store naar Shinjuku Gyo-en gelopen. Toch nog mijn aankoop kunnen doen na alle mislukte pogingen. Daar een hele tijd gezeten. Schuilen voor de regen en testen of alles werkt. Kan er tenslotte morgen niet mee terug naar de winkel. Dan zit ik in de trein naar Osaka en in de avond vlieg ik naar Nederland.

De afwisseling van groen naar even stedelijk en dan weer naar een groene oase was erg fijn. De Dokomo Yoyogi Biru was wel erg prominent aanwezig. Ook op mijn telefoon als dataprovider :)

Was rustig en ontspannend om door Shinjuku Gyo-en te lopen. Erg benieuwd naar de foto van de man met de grote telelens. Die was een vrouw op een bruggetje aan het fotograferen en non verbaal aan het dirigeren. Denk dat ze wel 20 minuten bezig zijn geweest. Vele poses en plekken op die brug.

Van hieruit door naar het paleis en dan vooral om het park er omheen.

Overal paraplu’s en vaak ook transparant. Slim. Je ziet waar je gaat. Regenpakken zijn een zeldzaamheid. Misschien omdat de meeste mensen lopen?

Mijn schoenen en tas zijn niet waterdicht. Wist ik al maar blijft onhandig. Gelukkig regende het meest van de tijd niet zodanig dat ik doorweekt raakte. De regenjas hielp daar erg bij. Al heb ik wel een paar keer overwogen ook een paraplu te kopen zodat mijn schoenen en tas minder nat zouden worden.

Gister zag ik geen elektriciteit boven de grond. Vandaag zag ik dat de grote straten ze niet hebben maar de kleinere straten wel. Zal wel een logica achter zitten.

Bij het park van het paleis aangekomen stonden bij de ingang politieagenten. Afgesloten voor publiek. Hoopte dat het alleen die ene zou zijn. Maar het hele park was afgesloten. Kon ik er alleen maar langs lopen.

Alle hoop gevestigd op Kokyo.

Maar ook daar was alles afgesloten. Had m’n dag wel uitgezocht.

Nog wat gegeten in een plekje dichtbij. Ze hebben hun best gedaan wat vegetarisch te maken. Wel heel gezellig vol met groepen die zeer luid en geanimeerd aan het praten en lachen waren. Sfeer 9. Eten was voor mijn een 6je. Maar dat draag ik ze op geen enkele manier na.

Nog twee daklozen gezien. Maakt het totaal vijf.1

Toen ik besloot dat ik een dagje zou blijven in Tokyo in plaats van door te reizen naar Osaka had ik niet naar het weer of andere zaken gekeken. En misschien had dat toch wel slim geweest. In Osaka is het zomers. Hier was het nat en bleken twee van de vier parken die ik wilde bezoeken dicht.

Geen spijt hoor. Heb ietsiepietsie meer kunnen opsnuiven van deze immense stad. En een ander Tokyo gezien dan de eerste uren (zakelijkheid, groots en prestige). Hier is de menselijke maat, de kleine steegjes, barretjes en restaurants weer helemaal terug van nooit weggeweest. Zag de locals in al die hoeken en gaten duiken. Heb genoten van de rustige kleine straten waar mensen gewoon in bescheiden woningen en appartementen wonen om de hoek van de hectiek.

Nog een kaartje gemaakt om te beter te realiseren hoe weinig oppervlakte ik heb aangeraakt in dat vluchtige moment dat ik er was.

Wel zo’n vijftien plus kilometer bij elkaar. Mijn voeten en benen zijn op. De laatste handvol gingen op karakter en door in beweging te blijven. Is makkelijker dan in beweging komen.

In de avond mijn metro trip van morgen geoefend en mijn laatste schoenleverancier bezocht en zelfs nieuwe schoenen gekocht. Onmogelijk te krijgen in Nederland zelfs online. Met de metro terug duurde paar minuten langer dan lopen. Dat voelde raar om te doen dus hebben de oude schoenen toch nog drie kilometer meer moeten lopen. Nu geven ze het stokje door aan de nieuwe en mogen ze eindelijk rusten en drogen. Net als ik.

Met die zeven kilometer van gister erbij (oranje op het kaartje) heb ik het gevoel dat ik de dertig bruikbare uren goed heb benut zoals een toerist behoort te doen.

12025年10月22日 23時37分 日本標準時

3