Tekenen

Heb voor het eerst van mijn leven een (werkende) iPad in bezit. De oude iPad uit 2020 van schoonmoeder. En wonderbaarlijk genoeg mag daar nog het nieuwste systeem op draaien. Kan ik eindelijk een lang gekoesterde wens in vervulling laten gaan: Tekenen.

Tekenen was mijn ding als kind. Heb er zelfs mijn levensdoel van proberen te maken. Vijf jaar enorm genoten van de kunstacademie en jaren voldaan geploeterd in het kunstenaarschap. Maar kon er geen brood mee verdienen. Uiteindelijk er een punt achter gezet.

Natuurlijk vind creativiteit wel zijn weg in alle andere dingen die je doet en maakt. Maar tekenen om te tekenen deed ik eigenlijk nooit meer (nog wel eens op de wc)

Tekende wel eens sporadisch via een Wacom wat nooit echt lekker ging qua oog hand coördinatie. Later op de iPad van Els, dat was echt genieten. Maar die iPad leeft op Texel en ik in Amsterdam.

Nu is er eentje met mij mee gekomen naar Amsterdam. En om er een tekentabletje van te maken had ik nog een pencil nodig. Toen ik vandaag aankwam op Amsterdam Centraal daar besloten met de tram naar het Leidseplein te gaan. Kwartier later zat ik in de tram naar Amsterdam Oost. Een pencil rijker en geld armer.

Nu is er geen excuus meer om niet te gaan tekenen. Benieuwd wat er gaat gebeuren. Ben eigenlijk helemaal niet goed in tekenen…

PS Voor het eerst met de tram door de Molukkenstraat gereden. Voelde heel nieuwig. Woon daar al zo’n 30 jaar of zo.

Ontbijten

Een goed begin is het halve werk. Op drie verschillende dagen zijn we met de auto een plekje gaan opzoeken om te ontbijten.

8 november een meter van de Waddenzee vandaan bij Oudeschild.

12 november aan de Noordzee duinen bij paal 15.

En 14 november met zicht op Vlieland (als het niet verborgen zou zitten in de grijze natte horizon).

Verveelt nooit.

Maanlicht en de Waddenzee

De maan was mooi groot rose/oranje. Net boven de horizon uitkomend terwijl ik met de trein naar Den Helder reed. Langzaam klom hij hoger en bij de boot scheen hij prachtig over de Waddenzee. De interpretatie van de realiteit door mijn telefoon komt natuurlijk op geen enkele manier in de buurt van wat ik zag.

Met iets ander ogen

De magere brug in Amsterdam. Vanaf de oostkant net voor het oprijden met de fiets. Het is november en de zon staat laag en geeft een wat warme gloed de lucht is vol met kleine wolken als watten. Overal zijn natuurlijk fietsers.

Vandaag een ommetje gemaakt door de oude vertrouwde stad. En door die tijd in Japan kijk ik toch er net even anders naar. Niet dat ik de schoonheid niet zag. Zeker wel. Bedank de Amstel elke keer als ik er overheen rij of doorheen vaar. Ook vandaag weer.

Ben iemand die niet voor de lol even een rondje maakt. Heb altijd een doel. Iets waar ik heen of doen moet. En dan gaan er een soort filter aan alle niet relevante zaken worden niet echt geregistreerd. In Japan was elke straat nieuw en wist ik niet wat de volgende meters zouden brengen. Dan kijk je anders. Dan staan alle registers open. En zo keek ik vandaag ook een beetje naar Amsterdam. Beetje.

Gentrificatie

Blauw bord op een hek rond een gesloopt gebouw. Ziet er officieel uit als een bord van de gemeente Amsterdam. Met daarop een waarschuwingsdriehoek in zwart en geen met mensen erin. Daaronder: "Gentrificatie, verboden toegang voor oorspronkelijke bewoners"

Strak uitgevoerde kritiek. En het is zeker een dingetje hier in Amsterdam Oost. Veel zien veranderen in de afgelopen 25+ jaar. Grote kans dat wat wat er voor terug komt duurder zal zijn en de lage inkomens die hier thuis waren achter in de rij staan.

Er is alleen nog maar een stapeltje beton over. Wist niet meer wat er stond, terwijl ik hier toch heel vaak langs kom. Even gespiekt op street view, geen bijzondere gebouwen maar toch het thuis voor velen. Zien wat er voor terug komt.

Lag

Toen ik een maand geleden in Japan aankwam begon net de avond. We gingen lekker eten samen en rond middernacht nog in de onsen. Heerlijke manier om de reis van je af te wassen en lekker rozig te worden voor het slapen gaan. Vanaf dat moment zat ik in het dag en nacht ritme van Japan.

Terug in NL is het anders. Ik slaap wel in de nacht (in stukjes van twee uur), maar ben de hele dag duf. Ook lijkt mijn voedselverwerkingssysteem nog ingesteld te zijn op Japanse tijden en heb ik eigenlijk altijd “honger”.

Voelt raar maar is natuurlijk erg logisch. De realiteit is tenslotte absurd. Binnen vierentwintig uur onder een andere sterrenhemel zijn en nacht en dag dramatisch anders?

We zijn nu vijf dagen verder. maak eindelijk weer wat meer uren slaap achter elkaar en het lichaam lijkt het meer en meer te accepteren.

Backlog

foto van mij in de spiegel van een openbaar toilet op Tokyo station.

Heb net een twaalfde deel van het jaar buiten Nederland vertoeft. Gedocumenteerd met foto’s en hier en daar wat notities.

Een deel daarvan heeft de weg naar hier gevonden. Heel veel ook niet. Zo heb ik bijvoorbeeld nog maar drie van de tig dagen van de fietstocht beschreven. Als je er midden in zit ben je er druk mee. En net als mijn lichaam is tijd maar zeer beperkt rekbaar.

Beslissen om het alsnog te doen is niet makkelijk. Het kost (voor mij) veel tijd en aandacht. En als je bezig ben met het kristalliseren van het verleden ben je dan wel in het heden? Is het niet een potentieel verlies van momenten die je nu kan opdoen?

Maar na de realisatie van gister lijkt het me toch goed om te doen. In het moment overkomt en overmand het me. Kleien met de gemaakte foto’s notities en mijn geheugen laat het me meer beseffen en beschouwen wat ik heb meegemaakt. En vormt mijn perspectief op het leven en hoe ik er in sta.

*strooptmouwenop*