Mijn overpeinzingen, fascinaties, dat wat mij overkomt, ik van hou, dat goed is om te koesteren en/of waar mijn hart of brein sneller van gaat kloppen.
(vrouwen en kinderen eerst)
Er zijn 3.800 berichten onder Alles komt goed.
Vandaag haalde ik de elektrische fiets op bij de moeder van Els. Ze kan er niet meer op fietsen. Het lijf op leeftijd laat het niet meer toe. Altans de mogelijkheid dat er iets mis gaat is onaanvaardbaar. Of eigenlijk een combinatie van die twee. En zo krijgt de fiets een tweede leven in Amsterdam.
Om dat te memoreren kwam er spontaan een advocaatje op tafel. Deed me denken aan mijn jonge ik. Kreeg wel eens wat advocaat bij mijn oma in een piepklein borrelglaasje. Heerlijk was dat, net als nu.
En was dicht bij het water. Moet er dan gewoon heen.
Het Gooimeer is de moeite. Jammer dat het voor mij met de kajak onbereikbaar is. Zou er graag wat ronddobberen.
Wordt blij van dit soort activisme stickers, voel me iets minder alleen en geeft een beetje hoop in bizarre tijden. Waar de geopolitieke kaarten opnieuw worden geschud.
En dat allemaal dankzij een oranje man er van overtuigd is dat hij de beste kaarten heeft en anders ze met geweld van je afpakt.
Ben eigenlijk niet eens zozeer tegen het opschudden, maar dan liefst zo dat de wereldwijde samenleving als geheel er beter van wordt. Niet alleen die mensen/klootzakken die binnen het huidige spelletje al disproportioneel veel macht en geld hebben vergaard ten koste van anderen. Zoals bovengenoemde S-hell.
De vorige keer had ik dit bootje zien liggen die ik wel potentieel vond hebben als varende (woon)boot. Vandaag de eigenaar ervan gesproken. Hij heeft ‘m gekocht in Frankrijk en toen 1200 km gevaren om hem in Amsterdam te krijgen! Echt voor het binnenwater en niet op de meren bij meer dan windkracht 4. Pluspunten: weinig diepgang, past onder elke brug door en open te schuiven dak. Leuk detail: deze boot (Bounty Buccaneer 37) werd voor het eerst werd gebouwd in mijn geboortejaar. Mijn droomboot hart gaat weer wat harder kloppen.
Terug fietsen vanaf mij werk de ondergaande zon tegemoet, naar het licht. Heerlijk.
Aan het eind van een industrieterrein dit stukje. Het voelde helemaal niet als Hilversum en eigenlijk ook niet Nederlands. Wat even op vakantie.
Van het werk naar huis fietste ik de hele tijd naar de (almaar groter wordende) sikkel maan, terwijl het langzaam onder het stadse silhouette verdween.
Overvallen door de bizarre bijzonderheid, dat ik fiets op een planeet met een hemellichaam die door een oneindig universum raast. De fietstocht door de stille stad voelt heel anders dan anders.
29 maart was net begonnen en hoorde vuurwerk. Vanaf hier was het geluid imposanter dan het licht.
Wil dit al heel lang fotograferen. In de eerste dagen hing er nog een pamflet onder die de genocide op Palestijnen aankaartte. Maar die werd in een paar dagen gereduceerd tot dit.
Voor mij heeft het nog meer betekenis gekregen en staat het symbool voor hoe er onvoorstelbaar veel (50.000) onschuldige mensen van het leven zijn en worden beroofd. Weggevaagd uit het bestaan. Een leven ontnomen. Gewist uit de geschiedenis.
Deze paal en het touw houden een goot schip op z’n plaats. Er staan continue krachten op, maar we denken er niet aan. We letten er niet op. Het voelt het vanzelfsprekend, normaal.
Maar dat is het niet. De vorm, de boom waarvan het gemaakt is, het ijzer waarmee het verstevigd is, wat voor ijzer daarvoor gebruikt wordt, hoe het gesmeed is, hoe het aan de paal wordt bevestigd, de metalen kap er bovenop, de diepte van de paal in het water en de grond, de verbinding met de steiger. De samenstelling van het touw, hoe het tegen weer en wind kan, hoeveel trekkracht het touw aankan over tijd en bij extreme momenten, hoe het vast zit, welke knoop in het touw gezet wordt, hoe en waarmee het gevlochten is, hoe het tegen wrijving kan, etc.
Dit alles hebben wij mensen uitgezocht, bedacht, getest, verbeterd, doordacht, veranderd. Niets in deze stad waar ik leef is er zomaar. En dan hebben we het nog niet eens over hoe al die verschillende aspecten met elkaar interacteren. De complexiteit is niet te bevatten, de nodige kennis en samenwerking is uitzonderlijk.
En zo geniet ik van de zon aan de waterkant.
Maak wat die Musk doet alleen maar indirect mee via mijn computerscherm. En ik walg letterlijk wanneer ik ‘m zie. En toch is er ook nog steeds een flintertje ongeloof. In mijn dagelijkse leven voel ik tenslotte nog niets van zijn ronduit levensbedreigende en levens-ontwrichtende werk. Dit is het eerste tastbare bewijs dat het werkelijk deel is van mijn realiteit. Een sticker in het wild.
Hoopgevend dat mensen actie ondernemen. Door bijvoorbeeld geen Tesla meer te kopen (49% minder verkopen), de auto weg doen, te protesteren bij de dealers of een sticker te plakken zoals hier. Zijn rijkdom is tenslotte voor een groot deel gebaseerd op zijn Tesla aandelen.
Hij zal er niet echt wakker van liggen (los van het gekrenkte ego). De rijkdom is te groot en hij heeft nog miljarden aan overheidscontracten lopen en in het verschiet nu hij vriendjes is met Trump en kornuiten. En die rechtszaken (via diezelfde overheid) zullen wel weggepoetst worden.
Onze samenlevingen, gebaseerd op kapitalisme, creëren dit soort absurde rijkdom en dus macht. Omdat het “goed” zou zijn voor de economie en voor de samenleving. Zijn we nu niet op een punt gekomen dat overduidelijk bewijst dat het niet zo is? Nooit geweest is? Hoe lang laten we ons nog voor de gek houden?
Het is niet meer te stuiten. Was het een week geleden nog hier en daar wat struiken en bomen in bloei nu zijn het hele straten. En is er om elke hoek wel wat te genieten.
Voelt alsof de lente te snel gaat. Zie alweer teveel bloemblaadjes onder de bomen liggen.
Kijkje in mijn werkzame leven in het Aanvullend Openbaar Vervoer in Amsterdam. Zodat ik het onthou. Week 10. En, zoals de titel al verklapt, het was zonnig. En ik wilde er van genieten. Vandaar de witte vlek op elke raar belichte foto.
Op een duurzaamheidsschaal.
Kom deze tegen op steeds meer stoplichtpalen hier in Amsterdam. Wordt er blij van. Het is te donker om goed te zien aan wie we deze stikker te danken hebben.
Dit huis verwelkomt de zon en koestert het de rest van de dag. En dat is één van de redenen waarom ik zo blij was en ben met dit huis.
De golf gelukzaligheid wat dit gekleurde en warme vierkantje bij me los maakt is het beste begin van de dag.
Als bewonerscommissie (waar ik deel van was) hebben we tijdens de renovatie van ons pand er voor gepleit dat de ramen boven de binnendeuren terug konden komen als bewoners dat zouden willen. Zodat natuurlijk licht zoveel mogelijk de woning in kan komen. Wat ben ik blij dat gelukt is, ze hadden heel andere plannen.
En dat de zonnepanelen (waar we ook voor hebben moeten strijden) nog geen uur later energie aan het opwekken zijn doet er nog een flinke schep bovenop.
De bouwvakkers komen bij Els een vroegen om de klimop te snoeien. Dus even snel van Amsterdam naar Texel en weer terug. Uiteindelijk een half uur echt op Texel geweest en zes uur gereisd :)
Er bloeit een mooie roos in de tuin van Els.
Nog even de Mokbaai bezoeken (bij de steiger) voordat ik op de boot stap.
Voor bij je pa zitten. Hij was zichtbaar aan het genieten.
Had wat minuten over wachtend op mijn bus. De avond viel mooi over ’t IJ.
Scientists at Caltech have uncovered a surprising limit to human thought speed – just 10bits per second – despite our senses absorbing data at a billion bits per second. This discovery raises fascinating questions about how our brains filter information and why we process one thought at the time.
Verklaart een hoop :)
Onderzoek: “The unbearable slowness of being: Why do we live at 10 bits/s?” by Jieyu Zheng and Markus Meister, 17 December 2024, Neuron. https://doi.org/10.1016/j.neuron.2024.11.008
