Het is toch eigenlijk een heel vreemd bouwwerk als je geen idee hebt wat voor functie het heeft. En dan nog. Dit is om een grasveld heen gebouwd waar ongeveer om de week 24 personen met een bal spelen om bij de ander in een netje te krijgen. Is dat eigenlijk wel normaal?
En het is kolossaal. Rij er regelmatig met de auto onderdoor en heb ooit eens in het stadion gezeten en had last van hoogtevrees.
Kijkje in mijn werkzame leven in het Aanvullend Openbaar Vervoer in Amsterdam. Zodat ik het onthou. Week 34. Deze week vooral pauze foto’s. Echt geweldig hoe ze variëren in tijd, plaats en gevoel.
Aan het begin van de dag weet ik nooit in welke auto ik ga rijden voor het RMC. Vandaag was het een rolstoelbus. Beetje anders dan de anderen. Het is een grijze, een automaat (wat fijn is), zonder cruise control (wat minder fijn is). En waar de rolstoelen worden vastgezet met behulp van een elektrisch systeem die hoofdzakelijk de volgorde dicteert van mijn handelen. Beetje overkill.
Het is goed om steeds in een andere auto te rijden. Minder kans op overbelasting van bepaalde delen van je lijf.
Gesprekken over prijzen, oud worden, voetbal, taal, kleinkinderen en hoe moe je daar van wordt. Pijn. Immigratie, woningnood en het leven in het algemeen. Het was goed.
Met regende heen (in regenjas) en ook terug wat gespetter. Tussendoor ook wel weer mooi.
Net voor het donker thuis. Dat is een tijd geleden.
Rook de snackbar en was zo verleid, maar was al dicht. Daarna een snackbar loze route gereden.
Gister mijn oplaad kabeltje verloren. Daardoor vandaag dus geen kaartje van de route omdat de batterij van mijn telefoon dat niet lukt zonder extra stroom slurp moment.
Vandaag minder roestig dan gister. Kom weer wat in het ritme. Het was een dag waar alle ritjes strak aan elkaar worden geregen. Vaak een beetje te strak waardoor het op tijd zijn niet altijd lukt. Start was ook niet direct geweldig waardoor ik de auto niet heel goed kon inspecteren. En aan het eind van de dag bleek dat mijn dimlicht het niet deed. Dus alles op stadslichten gedaan. Gelukkig is het lang licht.
Altijd op dezelfde plek een zwerm vliegende insecten in mijn gezicht. Het ultieme microklimaat daar denk ik.
Was aan het begin stoffig en benauwd en niet direct super weer. Toch veel zwemmers, tuingenieters, kajakkers, bloemenplukkers (gearrangeerd in rugzakken en fietstassen). Dat het zondag is helpt natuurlijk ook.
1% kans op regen blijkt veel te zijn. Heeft groot deel van mijn dienst geregend.
Vandaag veel in het hart van Amsterdam gereden. De kleine hobbelige straatjes en heel veel mensen. Het is intens maar ook best leuk om je auto door dat doolhof heen te navigeren zonder dat je iets raakt of geraakt wordt en ook nog eens op tijd bij de mensen bent.
Dat op tijd komen was sowieso een verloren wedstrijd. Stond begin van de middag stil bij de Berlagebrug. Die was omhoog en dat veroorzaakte zodanige opstoppingen dat het zelfs voor de tweede keer open ging voordat ik er overheen kon. Dat heeft me 30 minuten gekost en die heb ik tot mijn pauze niet meer goed kunnen maken.
Afstand: 126km | Duur: 9:20
De hele tijd gereden en toch ruim 100 kilometer minder dan gemiddeld. Het effect van rijden in de binnenstad.
Droog thuiskomen zat er vandaag niet in. Had mijn regenpak niet aan omdat het volgens de weer professionals wel mee zou vallen. Gelukkig had ik mijn pet nog mee als paraplu. Maar was koud zo rond een uur of elf ’s avonds.
Heb nogal de neiging het leven te beschouwen in plaatst van er helemaal in op te gaan. Heeft me veel gebracht, maar zie ook zeker de pluspunten van er wel helemaal in op kunnen gaan.
Vandaag was, op de momenten dat ik alleen in de auto was, die mini antropoloog behoorlijk aanwezig. Het is eigenlijk goed te vergelijken met het verliezen van je suspense of disbelief dat je kan hebben bij een fictief verhaal die je kijkt of leest. Maar dat heb ik dan met de realiteit die we als mensheid geconstrueerd hebben.
Jonge kauw ontweken die het concept van auto’s nog niet snapt. Hoop dat ie het op tijd door heeft.
Doet me echt verdriet dat er steeds meer gemaaid wordt. Zoveel prachtige, belangrijke en nuttige bloemen weg. Waar is dat leger aan maaimachines die in zo’n korte tijd zoveel kunnen maaien?
Had een gezichtsschild nodig op de weg terug om de airborne insecten uit mijn gezicht te houden. Is nog enigszins hoopgevend.
Breng veelal mensen met een respectabele leeftijd naar hun plek van bestemming. Mensen met een lichaam dat daar getuige van is. Had een passagier in de auto die “jong” gekleed was en terwijl ik aan het rijden was merkte ik dat mijn brein daar een jong mens van maakte. Even voor de context. Ik ontmoet veel mensen en terwijl je rijdt slaat je brein toch een soort beeld op van deze mensen. Maar bij deze persoon werd het dus steeds een beeld van haar als twintiger.
We hebben de neiging mensen te benaderen vanuit de fysieke gesteldheid. Daar doen we iedereen zo zwaar te kort mee. In ons zit al het geleefde leven. Mensen open en vriendelijk tegemoet treden is voor mij cruciaal.
Fietsende ouders met hun kinderen lijken op elkaar. Niet zozeer in uiterlijk maar de uitdrukking op hun gezicht en staat van zijn.
Vlakbij IJmuiden en duinen geweest, maar geen bewijs want mijn routeapp heeft niets geregistreerd. Zag in het begin wel een “slechte gps” melding maar leek toch echt te zijn gestart. Had zeker een mooie tekening geworden. Helaas.
Veel kraaien en eksters aan de rand van de weg in het gras. Roadkill?
Mooi om iets meer inzicht te hebben in mijn wereld waardoor ik een beter pauzeplekje kan vinden. Zoals nu langs de Amstel.
Lepel vergeten en dus geen lunch. Moet backup in de tas hebben.
Er is niet altijd aan te ontkomen en deze keer zat ik er midden in. File gekkenhuis.
Mijn laatste ritje was naar het Damrak. Maar kwam van de westkant. En dat is (achteraf) echt niet de kant waarop je het wil benaderen. Was op 60 meter van de plek waar ik moest zijn maar kon er niet komen.
Het Damrak is voor auto’s éénrichtingsverkeer dat je op dit moment eigenlijk alleen maar kan benaderen als je via de Stopera gaat. Daar kwam ik niet vandaan en zou een hele omweg zijn. En mijn klant was aan het wachten. Bij elke poging die ik deed liep ik tegen gele verkeersregelaars of verbodsborden op.
Werd zo langzamerhand gek en mijn navigatie was totaal de kluts kwijt. Na vele pogingen en kletsen met meerdere verkeersregelaars uiteindelijk toch tussendoor kunnen steken (AOV heeft wat meer mogelijkheden) en 20 minuten later mijn klant op kunnen pikken. Wat was ik blij dat ik er was.
Het is nooit saai.
Aangevallen door de auto, tot bloedens toe. Hoofdwond.
Zag een kraai een valk (of een andere roofvogel) helpen in de bosjes. Dat is natuurlijk een aanname. Kan nooit stil gaan staan om te kijken wat er echt aan de hand is.
Weer en wagen wissel vandaag. Begin er een gewoonte van te maken. Het maakt de dag heel anders qua gevoel. Waarschijnlijk doorkruist het de flow van rit op rit.
Op de terugweg op mijn oude vertrouwde fiets. En mocht naar de mooie lucht toe fietsen.
Heb natuurlijk veel mensen in de auto met een vol, intens leven. En twee lieve mensen zeiden onafhankelijk van elkaar hetzelfde als mijn oma altijd zei: tel je zegeningen. Het leven is niet licht en makkelijk, niet voorspelbaar en in maar zeer beperkte mate controleerbaar. Je zegeningen tellen en proberen de rest te dragen terwijl je je leven een waardevolle invulling poogt te geven is alles wat je kan doen.
De dag begon met een wagenwissel (gister ook al eentje) en dus ging het wat anders dan gewenst. Hierdoor kan ik me niet goed voorbereiden en in een nette auto mijn passagiers ophalen.
Eerste auto met een langzaam leeglopende band
Tweede auto gaf eenzelfde melding. Door de dag heen blijven controleren maar bleef gelukkig visueel in orde. Wel gemerkt dat je voor lucht een euro moet betalen bij elk tankstation.
Mooie ritjes gemaakt naar Bussum en Abcoude. Mijn mini vakanties.
Bij een paar bochten, als ik van de snelweg afging, stond het helemaal vol met rode klaprozen. Op één plek stonden ze achter de rode pijlen die aangeven dat de bocht scherp is. Rood op rood = goed.
Ook een paar hele mooie rotondes tegen gekomen vandaag. Omringd met een zee aan bloeiende paarse lavendel en in het midden volwassen bomen. Kleine oases.
Zag de perfecte match. Een roze fatbike met een roze jas. Precies dezelfde kleur roze. Vraag me af welke eerst was, de jas of de fiets.
Vandaag eindelijk mijn budgetprijs regenjas kunnen testen. Verwachte ‘m juist nodig te hebben op de heenweg maar werd de terugweg. Hij lekt niet, maar zeer oncomfortabel. En de capuchon snap ik niet. Met deze temperaturen kun je beter in je zwembroek fietsen.
Veel ouders met hun kinderen op de fiets in de regen. Ze maakten er samen het beste van. Samen afzien. Samen regendruppels vangen. Samen nat worden. Het samen doorstaan.
Een wat chaotische avond die in een vloek en een zucht voorbij was. Moest wachten tot de wagen vrijkwam, waardoor ik later begon terwijl ik er vroeg was. Later een wagenwissel aangevraagd omdat de koppeling te zwaar was voor mij been en knie. Daardoor ging de pauze mis en kwam die pas aan het eind van de dienst. Die ook nog eens eerder afgelopen was omdat het rustig was.
Heen had ik een hitteprotocol bedacht: Om niet bezweet aan te komen ging ik in t-shirt en korte broek fietsen en had ik de “nette” taxi kleding los mee. Ook langzamer gefietst. Geen overbodige luxe.
Ondanks dat ik continu op de tijd let en er op rij gaat het toch snel voorbij (zeker vandaag). Voelt als een contradictie.
Op de terugweg ging de maan met me mee. Ging net niet mee naar binnen maar scheelde niet veel.
Vandaag late dienst + mooi weer + dinsdag is het lekker rustig op het water = kajakken. Veel nieuwe vogel families gezien. Het was veel warmer dan ik dacht toen ik uit het raam de zon zag schijnen. Begon met spierpijn in de benen die ik al een paar dagen voelde, aan het eind was de spierpijn weg. Wel een zere kont voor terug :)
