Tekenen

Heb voor het eerst van mijn leven een (werkende) iPad in bezit. De oude iPad uit 2020 van schoonmoeder. En wonderbaarlijk genoeg mag daar nog het nieuwste systeem op draaien. Kan ik eindelijk een lang gekoesterde wens in vervulling laten gaan: Tekenen.

Tekenen was mijn ding als kind. Heb er zelfs mijn levensdoel van proberen te maken. Vijf jaar enorm genoten van de kunstacademie en jaren voldaan geploeterd in het kunstenaarschap. Maar kon er geen brood mee verdienen. Uiteindelijk er een punt achter gezet.

Natuurlijk vind creativiteit wel zijn weg in alle andere dingen die je doet en maakt. Maar tekenen om te tekenen deed ik eigenlijk nooit meer (nog wel eens op de wc)

Tekende wel eens sporadisch via een Wacom wat nooit echt lekker ging qua oog hand coördinatie. Later op de iPad van Els, dat was echt genieten. Maar die iPad leeft op Texel en ik in Amsterdam.

Nu is er eentje met mij mee gekomen naar Amsterdam. En om er een tekentabletje van te maken had ik nog een pencil nodig. Toen ik vandaag aankwam op Amsterdam Centraal daar besloten met de tram naar het Leidseplein te gaan. Kwartier later zat ik in de tram naar Amsterdam Oost. Een pencil rijker en geld armer.

Nu is er geen excuus meer om niet te gaan tekenen. Benieuwd wat er gaat gebeuren. Ben eigenlijk helemaal niet goed in tekenen…

PS Voor het eerst met de tram door de Molukkenstraat gereden. Voelde heel nieuwig. Woon daar al zo’n 30 jaar of zo.

Naar de maan fietsend

stadsgezicht met de lichten van de straatverlichting en de woningen met daar in het midden in de zwarte hemel de sikkelmaan.

Van het werk naar huis fietste ik de hele tijd naar de (almaar groter wordende) sikkel maan, terwijl het langzaam onder het stadse silhouette verdween.

Overvallen door de bizarre bijzonderheid, dat ik fiets op een planeet met een hemellichaam die door een oneindig universum raast. De fietstocht door de stille stad voelt heel anders dan anders.

Only Friends

Het is donker, beetje mistig en aa de rond van een onverlicht voetbalveld staat een dug-out met daarboven in rode neon letters "SPORTCLUB ONLY FRIENDS". Je ziet nog cotouren van een doel en netpalen en je ziet nog een beetje de groene kleur van gras.

Vandaag was ik een paar keer bij Sportclub Only Friends. Ken het pas sinds ik rij voor het aanvullend openbaar vervoer. Gelijk fan. Als ik wat met sport en bewegen zou doen als professie zou ik hier willen werken. En ondanks dat de foto de suggestie wekt dat het rustig en stil was, het tegendeel is waar. Zoveel mensen die daar van alles aan het doen waren. Met veel plezier en kameraadschap. Hartverwarmend.

Een droog regenpak

Uitzicht vanuit de voorruit van een autobus. Het is donker. Het enige licht is van de lantaarnpalen. Rechtvoor een aantal geparkeerde auto's. Rechts een tiental geparkeerde fietsen. Daartussen de stoep. Achter wat kale bomen
Uitzicht tijdens mijn pauze
Tijd:240312 – 20:47
Locatie: 52°20’59.838”N 4°53’6.288”E
Hoogte:1,21m
Richting:33,261 (magnetisch noorden)

Had vandaag een regenpak aan. De laatste keer was meer dan 30 jaar geleden. Mijn regenpak was al die tijd een pet met klep zodat het niet in mijn ogen kwam. Nat worden vond ik niet heel erg. Maar als je daarna nog moet rijden en diep in de nacht moet terugfietsen (OV verbinding is sporadisch na twaalven) is dat erg onhandig.

Dus, na twee maanden uitstellen, vorige week met grote weerzin eentje gekocht. Vandaag was de dag dat de aanschaf zou worden gerechtvaardigd! Op de terugweg zou het met zo’n 83% zekerheid gaan regenen!

Tegen het eind van de dienst regende het. Toen ik uitklokte regende het. Toen ik mijn regenpak aantrok regende het. Toen ik wegfietste regende het. Maar nog geen minuut daarna werd het droog.

Mijn capuchon nog afgedaan in de hoop dat de weergoden daardoor toch nog wat regen zouden laten vallen. Mocht niet baten. Bij thuiskomst was het regenpak droog. Na meer dan 30 jaar een regenpak aangetrokken en dan stopt het met regenen.