Met iets ander ogen

De magere brug in Amsterdam. Vanaf de oostkant net voor het oprijden met de fiets. Het is november en de zon staat laag en geeft een wat warme gloed de lucht is vol met kleine wolken als watten. Overal zijn natuurlijk fietsers.

Vandaag een ommetje gemaakt door de oude vertrouwde stad. En door die tijd in Japan kijk ik toch er net even anders naar. Niet dat ik de schoonheid niet zag. Zeker wel. Bedank de Amstel elke keer als ik er overheen rij of doorheen vaar. Ook vandaag weer.

Ben iemand die niet voor de lol even een rondje maakt. Heb altijd een doel. Iets waar ik heen of doen moet. En dan gaan er een soort filter aan alle niet relevante zaken worden niet echt geregistreerd. In Japan was elke straat nieuw en wist ik niet wat de volgende meters zouden brengen. Dan kijk je anders. Dan staan alle registers open. En zo keek ik vandaag ook een beetje naar Amsterdam. Beetje.

Backlog

foto van mij in de spiegel van een openbaar toilet op Tokyo station.

Heb net een twaalfde deel van het jaar buiten Nederland vertoeft. Gedocumenteerd met foto’s en hier en daar wat notities.

Een deel daarvan heeft de weg naar hier gevonden. Heel veel ook niet. Zo heb ik bijvoorbeeld nog maar drie van de tig dagen van de fietstocht beschreven. Als je er midden in zit ben je er druk mee. En net als mijn lichaam is tijd maar zeer beperkt rekbaar.

Beslissen om het alsnog te doen is niet makkelijk. Het kost (voor mij) veel tijd en aandacht. En als je bezig ben met het kristalliseren van het verleden ben je dan wel in het heden? Is het niet een potentieel verlies van momenten die je nu kan opdoen?

Maar na de realisatie van gister lijkt het me toch goed om te doen. In het moment overkomt en overmand het me. Kleien met de gemaakte foto’s notities en mijn geheugen laat het me meer beseffen en beschouwen wat ik heb meegemaakt. En vormt mijn perspectief op het leven en hoe ik er in sta.

*strooptmouwenop*

Alcohol kruiden

De vertaal app is een godsgeschenk. Anders zou ik me niet kunnen redden in Japan. En zijn ook nog genoeg echt hilarisch missers waar je 100% zeker weet dat dat niet klopt. Dze klopt wel.

Kom het vaker tegen net als deze van de curry. En ik blijf me hierover verbazen dat het een selling point is. Maar goed, ik drink geen alcohol dus geen idee wat ik mis. Misschien is het werkelijk een orgasmisch lekkere combinatie en is het een kwestie van tijd dat het tussen de kruidenrekjes te vinden is.

De reis naar huis is begonnen

Na gister zoonlief te hebben uitgezwaaid ga ik na een dikke maand Japan de reis naar Amsterdam beginnen. Het gaat nog wat in etappes. Doel vandaag is om het meest zuidelijke deel van Hokkaido te bereiken. Morgen stap ik in de snelle treinen naar Osaka. Als ik niet teveel knipper met mijn ogen zie ik nog wat van dat andere Japan.

We reden langs het pad waar de fietstocht begon. En volgen deels de route die we gefietst hebben de laatste dagen. Voelt vertrouwd en een heel klein beetje thuis. Bijzonder.

Dag zoon

17 september kwam ik in ditzelfde station aan, nu 19 oktober vertrekt mijn zoon naar Korea, het land van waar zijn vader via K-drama’s al jaren virtueel vertoeft. Daarna gaat hij weer naar zijn eerste liefde Japan.

De weken samen fietsen in Japan waren intens. Intenser dan gewoon thuis. Het afscheid voelt daarom helemaal niet oké. Cliché dat ingewikkelde loslaten.

Hij was de reden waarom ik naar Japan ging en nu voelt het leeg en betekenisloos zonder hem. Ik vertrek morgen richting Osaka met een koffer vol spullen van hem. Zoals de ouderlijke plicht voorschrijft.

De vuurwerkboot

kleurrijke boot aan de steiger. Er zijn mannen bezig vuurwerk voor te bereiden. Op de achtergrond de eilanden van Lake Toya en een lucht vol regenwolken.

Elke avond om 8 uur gaat hier bij Lake Tōya een bootje langs de oever die vuurwerk afsteekt en iedere avond staat de boulevard vol met mensen. Echt zo’n toeristisch ding.

Denk dat alle hotels aan het water het samen bekostigen. Hij lijkt steeds op bepaalde stukken van het water stil te liggen en dan een dosis de lucht in te jagen. Weer een stukje verder varen en weer een dosis. Zal een stukje luxe gevoel geven voor de gasten die vanuit de ramen het kunnen aanschouwen.

Als ze alles in één keer de lucht in zouden jagen dan zou je 5 minuten lang een geweldig spektakel hebben. Maar nu verdelen ze het over de hele oever. En dan wordt het ineens niet veel meer dan zo nu en dan wat sterretjes en knallen. Eén ster omdat ze toch sterren maken.

Bootjes kijken in Japan

Kan mijn hobby hier in Japan maar weinig botvieren ondanks dat het een eiland is en ik aardig wat kustlijn heb afgefietst. Dus toen deze hongerige ogen deze op het droge tegen kwamen moesten ze op de foto. Zag me al met de groene wegvaren ondanks dat het geen catamaran is en Lake Tōya niet aansluit op ander water.

Opinel

Een ingeklapt opinel zakmes met een houten handvat op een witte achtergrond

Op fietsreis zijn zonder mes is ingewikkeld. Messen zijn handig. Maar het kleinste mesje meenemen naar Japan kan niet. Na weken zonder was ik zo blij toen ik ‘m kocht. Terwijl ik eigenlijk nooit blij ben iets te kopen. Hier zag ik eindeloze potentie zich ontsluiten.

Als ik ga (terug naar Nederland) wordt dit mijn eerste erfstuk aan de zoon.

Tijdcapsules

Uitzicht van de lobby van een hotel met een grote raampartij die voornamelijk de blauwe lucht laat zien.

Door onze fietstocht over Hokkaido overnachten we in veel hotels, hostels, gasthuizen enz. En bijna elk plek ademt vervlogen tijden en verwachtingen. Nu wordt het gewoon pragmatisch gebruikt. Netjes, ordelijk maar ook stilstaand in de tijd. Dit hotel was daar weer een mooi voorbeeld van.

Blijf me erover verbazen en probeer het te duiden maar weet de woorden niet echt te vinden. Misschien komt het ook omdat we de goedkopere plekken uitzoeken?