Met iets ander ogen

De magere brug in Amsterdam. Vanaf de oostkant net voor het oprijden met de fiets. Het is november en de zon staat laag en geeft een wat warme gloed de lucht is vol met kleine wolken als watten. Overal zijn natuurlijk fietsers.

Vandaag een ommetje gemaakt door de oude vertrouwde stad. En door die tijd in Japan kijk ik toch er net even anders naar. Niet dat ik de schoonheid niet zag. Zeker wel. Bedank de Amstel elke keer als ik er overheen rij of doorheen vaar. Ook vandaag weer.

Ben iemand die niet voor de lol even een rondje maakt. Heb altijd een doel. Iets waar ik heen of doen moet. En dan gaan er een soort filter aan alle niet relevante zaken worden niet echt geregistreerd. In Japan was elke straat nieuw en wist ik niet wat de volgende meters zouden brengen. Dan kijk je anders. Dan staan alle registers open. En zo keek ik vandaag ook een beetje naar Amsterdam. Beetje.

Nieuwe synapsen kwantificeren

Mijn brein en lichaam van 53 jaar oud gaan de komende weken veel nieuwe ervaringen opdoen. De nieuw aangemaakte synapsen in mijn brein kun ik natuurlijk heel nauwkeurig gaan beschrijven, maar ik wordt al gauw langdradig. Dat moet concreter, het moet kwantificeerbaar zijn. Dus grijp ik terug naar een gouwe ouwe.

De recensiekoning uit 2010:

Wij recenseren alles. En dan niet alles als in: ‘zowel boeken, cd’s, theater als films’, nee: ALLES. Dagen, de kwaliteit van kraanwater, de klinkers in de Kerkstraat, medicijnen, een droom, die chick waarmee we gisteren gezoend hebben. Alles. Wij leven nu. Onze site krijgt alvast zes sterren. En ja: het gaat maar tot vijf.

En om wat warm te lopen gelijk maar 5 sterren. Was erg fan van de site die 4 jaar bestond.

Opschuiven

Climate change beyond a human lifetime

John Sutter – 14 april 2020 – link

There’s a problem inherent in the climate crisis: We don’t live long enough to truly feel it. Academics call this “shifting baseline syndrome” — the idea that environmental change happens too slowly to trip our alarm bells

Gewenning. Niet het verschil voelen door de jaren heen. Bagatelliseren wat je wel merkt maar je niet uitkomt. Het is heel menselijk. Maar als je er op let en niet wegkijkt is het onontkoombaar. Ik leef nu bijna 50 jaar op aarde en ik heb op ontelbaar veel manieren gezien & gevoeld dat we het ecosysteem waar we onderdeel (en volledig afhankelijk) van zijn vernietigen.

Maar het feit blijft dat veel mensen het niet ervaren en daarom ook niet de noodzaak voelen om er wat aan te doen. En dat moet anders willen we de schade beperken zodat de aarde nog enigszins leefbaar is voor de generaties na mij.

Bron