Advocaat met slagroom

Een glaasje advocaat met een toefje slagroom. Ernaast een wit lepeltje. En dit alles op een glimmend houten tafelblad.

Vandaag haalde ik de elektrische fiets op bij de moeder van Els. Ze kan er niet meer op fietsen. Het lijf op leeftijd laat het niet meer toe. Altans de mogelijkheid dat er iets mis gaat is onaanvaardbaar. Of eigenlijk een combinatie van die twee. En zo krijgt de fiets een tweede leven in Amsterdam.

Om dat te memoreren kwam er spontaan een advocaatje op tafel. Deed me denken aan mijn jonge ik. Kreeg wel eens wat advocaat bij mijn oma in een piepklein borrelglaasje. Heerlijk was dat, net als nu.

42 op ’t Amstelstation

Nieuw werk vraagt om nieuwe hersencode. Mijn brein programmeert nieuwe routines, valideert en past aan. Veel van die code is op basis van aannames. Dus die continue feedbackloop is noodzaak.

Zo ook het vinden van de ideale plek voor mijn fiets in de stalling. Zodat de route naar de metro zo efficient mogelijk wordt. Het was even zoeken naar de flow, maar ik heb ‘m. De fiets gaat in rij 421. Natuurlijk de enige echte keuze. Moet het universum wel een beetje te vriend houden.


  1. The Answer to the Ultimate Question of Life, the Universe and Everything

Bakfietsnatuur

IMG_8977

De lente is hier en ik geniet van elke minuut extra licht. Het is alsof ik weer kan ademen. De zon wordt steeds sterker en laat zich steeds meer zien. Het is nog wel wat fris maar de lente zit al in de lucht.

Dus toen ik mijn zoon had uitgezwaaid van Centraal teruggelopen naar Oost. Langs de bibliotheek, Hannekes Boom, het nieuwe Mediamatic (echt gave nieuwe stek), over de Commandantsbrug het militaire eiland op wat net vrij gegeven is en nu de plek is waar we onze 6 maanden Europees voorzitterschap vieren. Door Kattenburg langs de Oostenburgervaart zo het Funenpark in. In die hele tijd geen auto’s tegen gekomen. Heerlijk.

En dan als bonus, net voordat ik thuis ben, bakfietsnatuur.