Backlog

foto van mij in de spiegel van een openbaar toilet op Tokyo station.

Heb net een twaalfde deel van het jaar buiten Nederland vertoeft. Gedocumenteerd met foto’s en hier en daar wat notities.

Een deel daarvan heeft de weg naar hier gevonden. Heel veel ook niet. Zo heb ik bijvoorbeeld nog maar drie van de tig dagen van de fietstocht beschreven. Als je er midden in zit ben je er druk mee. En net als mijn lichaam is tijd maar zeer beperkt rekbaar.

Beslissen om het alsnog te doen is niet makkelijk. Het kost (voor mij) veel tijd en aandacht. En als je bezig ben met het kristalliseren van het verleden ben je dan wel in het heden? Is het niet een potentieel verlies van momenten die je nu kan opdoen?

Maar na de realisatie van gister lijkt het me toch goed om te doen. In het moment overkomt en overmand het me. Kleien met de gemaakte foto’s notities en mijn geheugen laat het me meer beseffen en beschouwen wat ik heb meegemaakt. En vormt mijn perspectief op het leven en hoe ik er in sta.

*strooptmouwenop*

De wereld van de automobiel

Uitzicht vanuit mijn voorruit van een wat saai flatgebouw van 5 verdiepingen en wat geparkeerde auto's. De regendruppels op het voorruit maken er een beetje mozaïek van.
Mijn uitzicht tijdens mijn pauze
Tijd:240218 – 15:56
Locatie: 52°22’40.932”N 4°50’4.422”E
Richting:329,729 (magnetisch noorden)

Ik ben Amsterdam met nieuwe ogen aan het bekijken. Met de ogen van een autorijder. In die 25 jaar dat ik hier vertoef was het voor 87,99% als fietser, 5% wandelaar, 5% kajakker, 2% als reiziger met OV en 0,01% autorijder. Dat zijn allemaal werelden die zich voltrekken op hun eigen territorium, regels en wetmatigheden.

En ondanks dat ik nu echt overal kom, ben ik meest van de tijd omringt door blik met glas. Ben ik er dan wel echt? Met regen is dat trouwens wel fijn.