Lag

Toen ik een maand geleden in Japan aankwam begon net de avond. We gingen lekker eten samen en rond middernacht nog in de onsen. Heerlijke manier om de reis van je af te wassen en lekker rozig te worden voor het slapen gaan. Vanaf dat moment zat ik in het dag en nacht ritme van Japan.

Terug in NL is het anders. Ik slaap wel in de nacht (in stukjes van twee uur), maar ben de hele dag duf. Ook lijkt mijn voedselverwerkingssysteem nog ingesteld te zijn op Japanse tijden en heb ik eigenlijk altijd “honger”.

Voelt raar maar is natuurlijk erg logisch. De realiteit is tenslotte absurd. Binnen vierentwintig uur onder een andere sterrenhemel zijn en nacht en dag dramatisch anders?

We zijn nu vijf dagen verder. maak eindelijk weer wat meer uren slaap achter elkaar en het lichaam lijkt het meer en meer te accepteren.

Backlog

foto van mij in de spiegel van een openbaar toilet op Tokyo station.

Heb net een twaalfde deel van het jaar buiten Nederland vertoeft. Gedocumenteerd met foto’s en hier en daar wat notities.

Een deel daarvan heeft de weg naar hier gevonden. Heel veel ook niet. Zo heb ik bijvoorbeeld nog maar drie van de tig dagen van de fietstocht beschreven. Als je er midden in zit ben je er druk mee. En net als mijn lichaam is tijd maar zeer beperkt rekbaar.

Beslissen om het alsnog te doen is niet makkelijk. Het kost (voor mij) veel tijd en aandacht. En als je bezig ben met het kristalliseren van het verleden ben je dan wel in het heden? Is het niet een potentieel verlies van momenten die je nu kan opdoen?

Maar na de realisatie van gister lijkt het me toch goed om te doen. In het moment overkomt en overmand het me. Kleien met de gemaakte foto’s notities en mijn geheugen laat het me meer beseffen en beschouwen wat ik heb meegemaakt. En vormt mijn perspectief op het leven en hoe ik er in sta.

*strooptmouwenop*

De reis naar huis is begonnen

Na gister zoonlief te hebben uitgezwaaid ga ik na een dikke maand Japan de reis naar Amsterdam beginnen. Het gaat nog wat in etappes. Doel vandaag is om het meest zuidelijke deel van Hokkaido te bereiken. Morgen stap ik in de snelle treinen naar Osaka. Als ik niet teveel knipper met mijn ogen zie ik nog wat van dat andere Japan.

We reden langs het pad waar de fietstocht begon. En volgen deels de route die we gefietst hebben de laatste dagen. Voelt vertrouwd en een heel klein beetje thuis. Bijzonder.

Dag zoon

17 september kwam ik in ditzelfde station aan, nu 19 oktober vertrekt mijn zoon naar Korea, het land van waar zijn vader via K-drama’s al jaren virtueel vertoeft. Daarna gaat hij weer naar zijn eerste liefde Japan.

De weken samen fietsen in Japan waren intens. Intenser dan gewoon thuis. Het afscheid voelt daarom helemaal niet oké. Cliché dat ingewikkelde loslaten.

Hij was de reden waarom ik naar Japan ging en nu voelt het leeg en betekenisloos zonder hem. Ik vertrek morgen richting Osaka met een koffer vol spullen van hem. Zoals de ouderlijke plicht voorschrijft.

Goeie slaapplek

ouderwetse kast waar nu schoenen in worden gestald bij de loby van het huis. Maar daarop weer allemaal eigenzinnige beelden en spullen

De zoon heeft een relatief goedkope en goeie slaapplek gevonden in een oud huis in Otaru waar we een paar dagen blijven. Ze hebben hun best gedaan het gebouw van karakter te voorzien wat zeker gelukt is.

Er is een gemeenschappelijk keuken dus zoon heeft weer plannen om te koken. Heb zo langzamerhand het opgegeven dat ik maaltijden ga vinden zonder vlees, dus improviseer ik meestal wat. Maar morgen wordt ik weer door mijn zoon getrakteerd op een zelfgemaakte warme maaltijd.

Takikawa panorama

We zitten aardig hoog in ons hotel. Kon het niet laten om van de verschillende plekken even een foto te maken. Behoorlijk generiek beeld van hoe veel van de dorpen en kleine steden zijn opgebouwd.

Erg brede wegen voor de hoeveelheid auto’s en heel parkeerplekken. In Nederland bouwen we onze dorpen en steden voller en voller om dan dan te constateren dat onze wegen de druk niet aankunnen. Hier lijkt het omgekeerde het geval :)

Het baken Seicomart

Een convenience store van het merk Seicomart bij zonsondergang

Zo reizend met de fiets zijn de convenience stores echt een uitkomst. Ze hebben lange openingstijden (regelmatig 24/7), zijn wijd verspreid en hebben zelfs voor niet vlees eters enkele eetbare dingen.

Deze keten bestaat sinds 1971 en is specifiek voor Hokkaido. Je hebt ook nog de 7 Eleven en de Lawson en wat andere zeer lokale stores. Het is al zover dat ik weet bij welke ik wat kan krijgen. In totaal gaat het om een handjevol.

Elke keer weer verbaast hoeveel mensen er in de tijd dat ik er ben even langswippen. Vaak met de auto.

Mijn eerste maal in Japan

Mijn zoon had zijn best gedaan om wat te vinden voor deze oude vegetariër (die meer een meer vegan wordt). In de kelder van een gewoon woongebouw had hij een prima plekje gevonden. Wat blijkbaar heel gewoon is hier.

Dat hij überhaupt wat had gevonden bijzonder. Japanners zijn namelijk niet zo bezig met het onderwerp wel of geen vlees, wat mij al meer dan 30 jaar bezig houdt. Dus verwacht ik vooral wat fruit en rijst te eten tijdens mijn verblijf. Aardige vetlaag verzameld over de jaren, dus er kan nog genoeg in de naverbranding.

Het was lekker. Een vierde ster omdat een vegan/vega maaltijd beschouw als bonus. De vijfde omdat het gezellig is mijn zoon.

Mijn zoon omhelzen in Japan

Breede winkelstraat in Asahikawa. Het is 19u en het is donker en rustig. Het is warm terwijl het toch al september is.

Hier zijn was een paar weken geleden niet eens een wens of gedachte. Nu ben ik er en omhels ik er mijn zoon die er ongeveer 6 maanden gaat vertoeven. En ik zo’n 6 weken. We gaan samen fietsen. Het is zijn derde trip. En ik vermoedt dat ik ‘m ga verliezen aan dit land en de mensen.

Het zijn voor mij ook gelijk mijn eerste stappen die ik echt in Japan maak. Alle andere waren transport hubs. Nu op weg naar mijn eerste eet ervaring :)

Natuurlijk 5 hartjes. Je raakt gehecht aan zo’n jongen na bijna 25 jaar.

Met de trein naar Asahikawa

binnenkant van wagon 5 in Japan van vliegveld naar Sapporo in Japan. We kijken naar de wagon opening die geel is. Op de voorgrond twee stoelen waar twee hoofden met haar bovenuit steken.

Na 20 uur vliegen nu nog 3 uur in de trein ongeveer. Lekker wat normaliteit. En het was een heerlijke rit. Kon nog een groot deel van de tijd van het landschap genieten.

Voor de Australiër die ik trof bij de boarding in Hongkong ging ook met de trein naar Sapporo. Kwam gezellig naast met zitten en bood me direct een blik Sapporo bier aan. Nog geen uur in Japan en ik drink bier. Wat ik nooit doe, want ik vind bier na de eerste slok viezer en viezer worden :) Mooi gesprek. Beste man woont er net zo lang als ik in Amsterdam. “Best people in the world”.

Voor de behulpzame medepassagiers. Ben nieuw in Japan en het is nogal overweldigend en ben daardoor wat chaotisch. In die chaos laat ik mijn kaartje vallen (ze doen hier nog aan papieren kaartjes). Die valt net tussen een gleuf waar ik niet bij kan. Maar zij met vereende krachten wel. Toen het gelukt was werd er gejuicht.

Voor de conducteur. Strak in het pak en knipte in mijn kaartje een heus gaatje. En elke keer als hij de wagon uit ging draaide hij zich om een deed nog een buiging voordat hij de deur sloot.

De service op Minami-Chitose

Ben het vliegtuig uit. De nieuwe grote uitdaging is een treinkaartje bemachtigen voor het laatste stukje naar eindbestemming Asahikawa. Via de telefoon wordt ik een beetje naar de juiste plek geloodst door mijn zoon. Uiteindelijk het loket gevonden met een behoorlijke rij. Een vrouw vraagt me direct waar ik heen moet. Ik laat het op de telefoon zien. Ze wijst naar een vrij loket. Super! Terwijl ik er naar toe loop rent zij er naar toe, zodat ze mij direct kan helpen. Zonder te vragen schrijft ze uit in verschillende kleuren op welk perron ik moet zijn en in welke wagons ik mag gaan zitten. In het Engels! Met veel dankbaarheid geef ik mijn verse yen aan haar.

Deze verwarde man in een vreemd land wist ze iets minder verward te maken. Dat is zeker 5 sterren waard.

De Japanse toilet confrontatie

Het moest er een keer van komen. Iedereen kent wel de verhalen. Er zijn zelfs mensen die de high tech wc importeren omdat ze er niet meer zonder kunnen. Ook mijn zoon is fan.

Toen was het moment daar, en ik was niet voorbereid. Ben niet de enige gezien alle instructies. Maar goed, ze geven ook instructies hoe je de deur moet openen.

Heb geen van de knopjes uitgeprobeerd. Doorspoelen vond ik al uitdagend genoeg. Wat je wel gelijk merkt is de warme bril. Nog geen mening over. Het is warm vandaag dus voelt als te veel warmte. Maar als je het koud hebt…

Kom er dus nog op terug als ik de moed heb verzameld om te experimenteren op de wc.

Luchthavens

Kom er nooit (behalve nu dan), zal er ook zelden komen en kijk dus met verbazing naar deze rare autonome “staat” die veel ruimte inneemt, overlast en milieuschade veroorzaakt en economisch niet eens zoveel bijdraagt.

Stikt er van de mensen in transitie, bewegend door het doolhof van metaal en glas. Een abstracte wereld vol met afspraken, conventies, gewoontes en terminologie waarvan ik geen weet van heb. Winkels die prijzen vragen en spullen verkopen nog absurder is dan de meest elitaire winkelstraat. Waar mensen langs elkaar heen gaan met het oog op borden en aanwijzingen voor hun specifieke waarheen en waartoe. En waar rijen en rijen aan mensen in stilte van alles ondergaan. Waar groepen mooie mensen met zeer nette uitgesproken pakken de rijke melange van mensen de weg wijzen en zeer gericht doorkruisen als ganzen tijdens de migratie, de piloten voorop.

Voelt bizar en onwerkelijk, toch lijkt het voor het gros van de mensen hier vanzelfsprekend.

Niet mijn wereld. Ook niet vanuit mijn “linkse” gedachtegoed. Toch één ster omdat het bijzonder is dat we internationaal kunnen afspreken / coördineren hoe we mensen en goederen semi vrij en veilig laten bewegen. Hoe het netwerk aan luchthavens hun eigen (niemands)landje zijn met eigen wetten en normen binnen elk afzonderlijk land.

De layover in Hongkong

Ik had een relatief goedkope vlucht dus 3 uurtjes zien te overbruggen in de terminal.

Het was een luxe daar bij de boarding. Je had plekken waar je aan bureaus kon zitten, ligstoelen om nog wat te slapen, oplaadmogelijkheden, beenruimte te over, wc’s en water plekken. En ik zag de zon opkomen en langzaam de bergen tonen. Toch een ster eraf. Want je kan niet even naar wereld die je door de ramen ziet ondanks dat je drie uur hebt stuk te slaan.

De vliegtuigmaaltijden van Amsterdam naar Hongkong

Had vooraf aangegeven vegetarisch te willen. En dat is twee keer vooraf netjes gevraagd voordat ze de maaltijd ook werkelijk naar me toe brachten. Erg fijn. Er is nog een voordeel als vegetariër. Je krijgt je maal voor alle anderen. Voelt een beetje VIP.

Had een hele lage verwachting. Zeker omdat ik weet hoe vegetarisch in restaurants vaak een ondergeschoven kindje is + het is een economy vliegtuigmaaltijd. Dus al erg veel sterren voor het overtreffen van mijn verwachting. Het was heel smaakvol. Dat het een muizenhapje is, de broodjes beide keren gewoon koud uit de koelkast kwamen en dat het magnetron voedsel is, een ster eraf.