De reis naar huis is begonnen

Na gister zoonlief te hebben uitgezwaaid ga ik na een dikke maand Japan de reis naar Amsterdam beginnen. Het gaat nog wat in etappes. Doel vandaag is om het meest zuidelijke deel van Hokkaido te bereiken. Morgen stap ik in de snelle treinen naar Osaka. Als ik niet teveel knipper met mijn ogen zie ik nog wat van dat andere Japan.

We reden langs het pad waar de fietstocht begon. En volgen deels de route die we gefietst hebben de laatste dagen. Voelt vertrouwd en een heel klein beetje thuis. Bijzonder.

Met de trein naar Asahikawa

binnenkant van wagon 5 in Japan van vliegveld naar Sapporo in Japan. We kijken naar de wagon opening die geel is. Op de voorgrond twee stoelen waar twee hoofden met haar bovenuit steken.

Na 20 uur vliegen nu nog 3 uur in de trein ongeveer. Lekker wat normaliteit. En het was een heerlijke rit. Kon nog een groot deel van de tijd van het landschap genieten.

Voor de Australiër die ik trof bij de boarding in Hongkong ging ook met de trein naar Sapporo. Kwam gezellig naast met zitten en bood me direct een blik Sapporo bier aan. Nog geen uur in Japan en ik drink bier. Wat ik nooit doe, want ik vind bier na de eerste slok viezer en viezer worden :) Mooi gesprek. Beste man woont er net zo lang als ik in Amsterdam. “Best people in the world”.

Voor de behulpzame medepassagiers. Ben nieuw in Japan en het is nogal overweldigend en ben daardoor wat chaotisch. In die chaos laat ik mijn kaartje vallen (ze doen hier nog aan papieren kaartjes). Die valt net tussen een gleuf waar ik niet bij kan. Maar zij met vereende krachten wel. Toen het gelukt was werd er gejuicht.

Voor de conducteur. Strak in het pak en knipte in mijn kaartje een heus gaatje. En elke keer als hij de wagon uit ging draaide hij zich om een deed nog een buiging voordat hij de deur sloot.

De service op Minami-Chitose

Ben het vliegtuig uit. De nieuwe grote uitdaging is een treinkaartje bemachtigen voor het laatste stukje naar eindbestemming Asahikawa. Via de telefoon wordt ik een beetje naar de juiste plek geloodst door mijn zoon. Uiteindelijk het loket gevonden met een behoorlijke rij. Een vrouw vraagt me direct waar ik heen moet. Ik laat het op de telefoon zien. Ze wijst naar een vrij loket. Super! Terwijl ik er naar toe loop rent zij er naar toe, zodat ze mij direct kan helpen. Zonder te vragen schrijft ze uit in verschillende kleuren op welk perron ik moet zijn en in welke wagons ik mag gaan zitten. In het Engels! Met veel dankbaarheid geef ik mijn verse yen aan haar.

Deze verwarde man in een vreemd land wist ze iets minder verward te maken. Dat is zeker 5 sterren waard.

Geen stekker?

Zit in een intercity waar je de nieuwigheid van de banken nog ruikt en de beenruimte fijn is. Hebben ze ook twee USB poorten, wat erg fijn is. Maar waarom geen stekker voor een laptop? Hebben ze in de nieuwere boemels wel.

Benieuwd hoe die beslisboom was.

Gelukkig heeft internet een antwoord. Het is gewoon te duur. De eerste klas heeft wel stopcontacten, verschil moet er zijn.