Klooien en hopen

In mijn nieuwe kajak zit zat een luxe fauteuil. Aan de voorkant zat een steun die je omhoog kon zetten voor de benen en de rugsteun was naar boven en onder te verstellen. Maar het deel van de benen gebruikte ik gewoon niet en de rugsteun achter kan alleen maar omhoog als je geen spatzeil gebruikt (dat doe ik altijd). De rugsteun drukte daardoor teveel in mijn bekken bij lange afstanden.

Na veel moed te hebben verzameld heb ik het er nu eindelijk uit gesloopt en mijn oude rugsteun van mijn oude kajak er voor in de plaats gezet. Heeft niet echt bevestigingspunten dus moest ik wat improviseren maar het concept werkt.

Bij zoiets merk ik weer hoe precies het zitten komt om goed te kunnen kajakken. Zoveel variabelen. Het is best wel lang zoeken om weer een beetje solide in de kajak te zitten.

Door deze aanpassing heb ik bijvoorbeeld mijn voetsteunen twee gaten naar voren moeten zetten. Had ik nooit gedacht. De steunen voor de bovenbenen zijn ook aanpasbaar en gezien mijn benen niet meer op dezelfde plek zitten lijkt dat ook wel nodig. Maar dat laat ik nog even. Eerst nog uitvinden hoe ik de rugsteun echt goed kan bevestigen zodat er ook weer een spatzeil overheen kan en het wat hoger in mij rug zit. Daarvoor mailtje gestuurd naar de specialisten, want gek genoeg vind ik op het wereldwijde web geen instructies.

Dus veel proef mogen varen vandaag door al die variabelen. Was wel weer leuk. Bijna niemand op het water. Ik samen met de vogels en het water als een spiegel. Terwijl over bruggen en wegen Amsterdam langs sjeest. Het water is zijn eigen universumpje.