De zon was er ineens en dat is een behoorlijke zeldzaamheid. Dus werd ik overgehaald om te gaan fietsen. Ik koos voor de nostalgische route.
We namen de route die ik fietste toen ik nog bij Natuurmonumenten werkte zo’n 15 jaar geleden. Over het onverharde pad waar links en rechts de klassieke rood met witte stippen paddenstoel groeide.
Op weg naar het meertje waar ik samen met mijn jongste zoon over het dunne ijs steentjes gooide wat een magisch geluid maakte. Heb in alle seizoenen en weertypes gefietst. Waar ik door sneeuw en gebrek aan licht het fietspad alleen maar kon vinden omdat ik ‘m al zo vaak gefiets had. Waar ik de stilte met de reeën deelde. De zon zo door de bomen scheen dat je denkt dat de hemel wel moet bestaan. Waar een roofvogel mij bijna van de fiets plukte met een spanwijdte waarmee hij mij eenvoudig zou kunnen omarmen. De specht zijn geklop laat horen en vogels de dag overtuigend begroeten zonder zich te laten zien. Waar ik blaadjes heb zien groeien, bloemen ontvouwen, dieren heb horen ritselen en spinnen met dekens van web alles bedekten.
Het was de ultieme manier van forensen. Uitstappen in Bussum Zuid en dan via de heide en het bos fietsen naar kantoor en na het werk weer terug.
Daarna nog wat andere paadjes verkend in het bos waardoor we 2 uur later net voor de stevige regendruppels weer onder dak waren.
