Deze keer een beetje een idee wat ik kon verwachten. Ben tenslotte meer ervaren na mijn heenvlucht. De vliegtuigen zijn nog steeds veel te krap qua beenruimte en deze keer had ik geen vegan maaltijden. Het omboeken van de vlucht heeft blijkbaar mijn voorkeur voor het eten laten verdwijnen. Dus werd aardig wat uren op een houtje bijten.
Was benieuwd hoe de met pijn en moeite gescoorde AirPods het zouden doen met het oorverdovende lawaai van het vliegtuig. Indrukwekkend, het werd gereduceerd tot een tevreden spinnende kat.
Bij de overstap in Hongkong stikte het ineens van de westerse mensen. Raar volk. Ook het Nederlands om me heen voelde heel gek. Mijn brein lijkt na een maandje Japan volledig geharmoniseerd met de taal en de mensen, waardoor ik me uit sync voel.
In beide vliegtuigen weer bij het raam. Had me niet gerealiseerd dat we de hele tijd in het donker zouden vliegen. Toch mooie momenten gehad. De lichten rond Osaka waren betoverend, net als de schepen op het water bij Hongkong. Steden als kermissen en basissen op verre planeten. Lichtgevende wolken die als dekens over steden liggen met kleine kiertjes die de stad onthullen. En natuurlijk een prachtige sterrenhemel.
Net als de vorige keer achter de vleugel gezeten en met verbazing zitten kijken hoe de verschillende flappen kunnen bewegen en hoeveel van het binnenwerk dan zichtbaar wordt. En dat houdt mij en honderden mensen met mij in de lucht…
In tegenstelling tot de heenvlucht, waar ik 80% van de tijd gebiologeerd uit het raam keek, heb ik vier films zitten kijken. Zonder geluid met ondertiteling. Ging verbazend goed. Waarom zonder geluid? De koptelefoon die je er dan bij op moet zetten houdt het lawaai van de wind en de motoren niet tegen waardoor ik toch niets versta. De films:
- The girl who stole time – raakte mijn hart
- Under ninja – zooo raar, maar Japanners kunnen dat
- It’s okay – mijn favo jonge actrice. Ze was weer geweldig.
- Penguin girl – lief
Ook nog wat geslapen. Het extra kussen hielp een klein beetje. Maar pas aan het eind een houding gevonden die vol te houden was.
Hoe dichter ik bij Amsterdam kwam hoe onwerkelijker het voelde. Meer zenuwachtig om in Amsterdam aan te komen dan ik was in Japan.
En voor het eerst gewacht op bagage. Wat duurt dat lang… en op moment dat ik dacht dat het niet meer zou gebeuren lag hij daar ineens op de band. Intact en dicht. Merk wel dat het meeslepen van die koffer de laatste dagen mij erg motiveert om zo min mogelijk spullen te hebben. Zowel op reis als thuis.
En even zodat je het weet. Gymschoenen hebben gewonnen. Iedereen heeft ze aan. Maar een paar met “nette” schoenen.
4