Dit was de dag dat we de zee gingen ontmoeten. Keek er naar uit. En dat we het meest noordelijke puntje van Hokkaido zouden gaan aanraken. Het eerste grote doel van onze fietstocht. Het werd een mooie maar ook lange fietstocht door de duinen en langs de kust, een waar hertenparadijs.
Maar eerst dag zeggen van Toshika no Yado en O bāchan aan het zwanenmeer. Een waar muggenparadijs :) Moesten ook nog even op de foto met alle mannen die die avond hadden overnacht.
Gecharmeerd van de een simpele oplossing om vogels te voeren (zie foto). Gewoon een bovenkant van de fles met wat gaatjes om het water weg te laten lopen.
Naast wat te eten scoren voor onderweg ook wat improv reparaties aan de fiets gedaan. Dik na 11 uur pas echt gaan fietsen, eerst langs het meer om daarna de zee te gaan ontmoeten. We proberen elke dag eerder te vertrekken omdat we toch vaak laat aankomen terwijl het hier vroeg donker wordt. Vandaag dus ook niet echt gelukt.
Had niet echt een expliciete verwachting bij de ontmoeting van de zee maar die werd overtroffen. De turquoise kleur van de kalme noordelijke stille oceaan. Het strand met een bijzondere mix van kiezelsteentjes, grote zandkorrels en veel schelpen. Natuurlijk ook even de zee aangeraakt anders telt het niet. Verrassend warm. We zijn nog maar net begonnen, maar dag was voor mij al geslaagd.
Daarna veel door de duinen en langs de kust gefietst met hier en daar een dorpje, haventje en rivieren die op de zee uitmonden. Voelde vertrouwd voor iemand die opgegroeid is op een waddeneiland.
Het fietsen ging voorspoedig. We hadden de wind en het weer mee. En net toen we nog maar iets van vijf kilometer van ons doel verwijderd waren (het noordelijkste puntje) besloten we toch nog even links af te slaan richting het observatorium in de hoop daar naar toe te kunnen. Dat bleek niet het geval. Als troost kreeg Seye allemaal lekkere koekjes van de portier. Hoe doet hij dat toch? En een advies om toch door te fietsen omdat het uitzicht verderop echt prachtig zou zijn. Hier gemerkt dat duinen heel stijl kunnen zijn.
De beste man had gelijk. Het uitzicht was geweldig en had het niet willen missen, maar daardoor zo’n twintig kilometer meer gereden dan eerst gedacht.
In de verte kun je Rusland zien liggen. Bizar dat ik vanuit NL in twee dagen naar de Russische grens kan rijden (niet dat ik dat wil) en hier aan de andere kant van de planeet Rusland kan zien liggen.
Tijdens onze omweg hadden we uitzicht op de vulkaan Rishiri. Indrukwekkend ook al is het nog ver weg. Daarna moesten we eerst vijf kilometer terug fietsen om het Noordelijkste punt te bereiken net voor de schemer inviel. We hadden overal al heel veel herten gezien, maar hier moest je zelfs oppassen bij het fietsen.
Natuurlijk ook daar het water aangeraakt. Dat was zo warm dat het gewoon fout voelde. Ben iemand die niet snel de zee in gaat vanwege de kou, maar hier zou ik zo inspringen.
Gekeken of we hier een plekje voor de nacht konden vinden. De twee plekken die open waren zaten vol. Dus moesten we zevenendertig kilometer verder fietsen naar de eerstvolgende stad Wakkanai. Grotendeels in het donker. Mijn persoonlijke batterij was al leeg en mijn kont schreeuwde van ellende (als het kon). Gelukkig door de wind mee nog net batterij genoeg voor de fiets.
Ook in Wakkanai moesten we tien plekken af voordat we wat gevonden hadden. Uiteindelijk werd het The Stay een prima plek. Na inchecken en spullen van de fiets afhalen en onze bedsteden inrichten op zoek gegaan naar een verdiende maaltijd. Ook nog op het nippertje gelukt.
Monstertocht met stevig afzien. Die laatste twintig kilometer ging op het tandvlees van het tandvlees, maar ook veel hoogtepunten.
12025年9月24日 22時09分 日本標準時
3