We hebben hier in Otaru wat rustdagen. Dus ga wat aan de wandel. Iedere Japanner vertelde ons dat we hier naar toe moesten. Het is een havenstadje met een aantal oude gebouwen en het is wat minder rechtaan rechtuit qua infrastructuur omdat het erg veel hoogteverschillen heeft.
Het heeft zeker zijn eigen identiteit maar het is ook gelijk erg toeristisch. Voorbeeld daarvan is de bizarre souvenirwinkel.
Mijn eerste doel was het water bereiken. Dat is deels gelukt, maar heb het water niet kunnen aanraken wat ik altijd graag als een ritueeltje doe. Dus teruggelopen naar de klok en vandaar dé winkelstraat ingelopen.
Aan het eind besloten naar de kapper te gaan. Dat is voor het eerst in misschien wel 30 jaar. Heb een tondeuse standje nul kapsel. Dus dat doe ik al die jaren zelf. Maar die paste niet meer in de tas.
De kapper was een ervaring. In de eerste plaats omdat het zolang geleden was maar vooral omdat ze me wel 4x gevraagd hebben of ik echt standje nul wou en niet geschoren (dat gaat teveel prikkelen en irriteren in de komende dagen dus ook daar standje nul). En was verrast dat er een kapper was die de andere kapper komt inspecteren en met een mini tondeuse de puntjes op de i zet en ook routineus mijn oren deed (ouderdom komt met oorhaar).
Daarna met mijn frisse hoofd verder gaan wandelen zonder specifiek doel. Toch nog tegen aardig wat aangelopen. Zoals een lege overdekte straat. Plastic eten wat je moet overtuigen dat het echte eten wat je kan bestellen lekker is. Een altaartje aan het eind van de straat en een kerk.
Daarna liep ik tegen een trap aan waar ik uiteindelijk bij de shrine kwam en wat uitzicht had over Otaru. Wel met een saai blokkerend gebouw ervoor. En een niet veel gebruikte trap gevonden die me bijna direct bij mijn slaapplek bracht. Was verbaast hoe dichtbij het was.
12025年10月02日 17時37分 日本標準時
3