De onderwereld in Tokyo is groots en warm (zweet alweer als een otter). Een doolhof waar veel mensen voortvarend doorheen navigeren. Ik niet.
De bewegwijzering, ondanks het Engelstalige onderschrift, komt niet overeen met wat er op mijn tickets (heb er drie) staat en welk spoor ik moet wezen staat ook niet op de ticket. En er zijn nogal wat sporen. En dan de poortjes waar je doorheen moet… Welk ticket waar?
Vermoedde al dat het niet vanzelf zou gaan, dus vroeg weg gegaan. Betaald zich uit want na veel verwarring en twijfel mijn trein gevonden! De N700 Supreme. Kaartje al eerder gekocht zodat ik ook een stoel bij het raam kon hebben. Beenruimte te over. Stoel comfortabel. Treinen is mijn favoriete vorm van transport. Er staat Hiroshima als eindbestemming op de trein. Laat me niet koud.
Mijn gereserveerde stoel zit toevallig aan de goeie kant waardoor ik ook nog een hele tijd kon genieten van Mount Fuji. Snap wel waarom die zo beroemd is. Het is een mooie unieke vulkaan.
Veel beveiliging in de trein. Elke tien minuten kwam er wel iemand langs. Wel allemaal hun eigen manier van autoriteit. En net als de conducteurs buigen ze bij het verlaten van de wagon. Ook dat doen ze allemaal op hun eigen manier.
De Shinkansen treinen gaan eigenlijk van tunnel naar tunnel en zo nu en dan krijg je een glimp van de mensen die tussen de bergen wonen. In elke plooi wonen en leven mensen hun leven. Lijken kleine werelden op zich.
Rond Lake Hamana ineens veel zonnepanelen. En het meer is echt betoverend en groots. Al dat turquoise water. Vanaf dit moment veranderd de wereld en zie ik ook palmbomen. Hier zal geen sneeuw meer vallen in de winter. En nauwelijks nog platte daken. Nu hebben de woningen voornamelijk (traditionele) puntdaken.
Nog een keertje overstappen op Shin-Osaka Station op de Hello Kitty trein. Het is 24 graden hier. En merk hoe ik hunker naar zomer. Ga ik erg missen, morgen ben ik in stormachtig Nederland.
Hangt veel was te drogen op de kleine balkonnetjes. En zie veel fietsen voelt een beetje als thuiskomen.
De laatste paar kilometer gaat over de grote brug richting het vliegveld ver van de stad. Altijd beetje spannend of alles zou lukken, maar ik ben er. Ruim om tijd om door de hindernisbaan te gaan richting het vliegtuig. Deze keer met een extra handicap. De grote rode koffer vol met spullen van mijn zoon.
12025年10月23日 14時32分 日本標準時
4