Regenwormen overal regenwormen

Een dode uitgedroogde regenworm op het asfalt

Vanaf de eerste dag dat we gingen fietsen viel me al op een halve meter op de (asfalt)weg er regenwormen liggen. Niet verder en niet dichterbij. En dat lijkt een patroon waar ik ook ben. Landschap, weer en hoogteverschil. Het maakt niet uit. Vandaag waren het er wel heel veel. Kom ik er anders drie of vier per fietstocht tegen nu denk ik wel twintig.

Weet niet waarom, wil het wel graag weten. Heb er theorieën over gehad maar die bleken niet steekhoudend. Dus vijf op de schaal van mysteries in mijn wereld.

Sloffen voor iedere gelegenheid

De bluawe sloffen bij de badkamer en er is ook een nijntje versie voor de kleineren onder ons. En die staan tussen de grote in. Mooi beschermd.

Er is hier een goeie gewoonte. Je trekt je schoenen uit in de portiek voordat je het huis binnen gaat en verruilt deze voor sloffen. Ben je in je kamer dan doe je je sloffen weer uit in de mini portiek van je kamer. Ga je naar de gemeenschappelijke badkamer? Zelf daar ruil je je sloffen om voor badkamersloffen. Is nog zeer wennen, maar vind het geweldig. Ook een mooi ritueel. Het kost meer tijd om een ruimte in te komen en je beweegt je bewuster door een ruimte.

Mijn slofvaardigheid laat te wensen over. Kom er ingewikkeld in, struikel regelmatig en ze zijn soms glad. Vaak te klein. Dus daarom een ster eraf. Waar zijn de sloffen voor beginners?

Prentjes twee

Ben al een heel tijdje prentjes in een mapje aan het bewaren / koesteren. Zo nu en dan komt er eentje bij en heel soms kijk ik ze allemaal door en geniet ik er weer even van. Zo verstopt in een mapje is ook niet alles. Dus zet ik ze zo nu en dan hier neer. Ben de makers zeer dankbaar voor hun kijk op de wereld en het bestaan. Het slijpt en verrijkt de mijne.

Hier vind je de eerste collectie

Suspense of disbelief

Uitzicht vanuit de voorruit tijdens mijn pauze
Tijd:240607 – 16:49
Locatie: 52°22’8.502”N 4°58’12.708”E
Hoogte:4,8m
Richting:309,961 (magnetisch noorden)

Heb nogal de neiging het leven te beschouwen in plaatst van er helemaal in op te gaan. Heeft me veel gebracht, maar zie ook zeker de pluspunten van er wel helemaal in op kunnen gaan.

Vandaag was, op de momenten dat ik alleen in de auto was, die mini antropoloog behoorlijk aanwezig. Het is eigenlijk goed te vergelijken met het verliezen van je suspense of disbelief dat je kan hebben bij een fictief verhaal die je kijkt of leest. Maar dat heb ik dan met de realiteit die we als mensheid geconstrueerd hebben.

  • Passagier wees me vier! ooievaarsnesten op een oud schoolgebouw aan de Osdorperweg. Alle vier in gebruik en met jongen. In 2018 was het nog één nest. Geweldig.
  • Jonge kauw ontweken die het concept van auto’s nog niet snapt. Hoop dat ie het op tijd door heeft.
  • Doet me echt verdriet dat er steeds meer gemaaid wordt. Zoveel prachtige, belangrijke en nuttige bloemen weg. Waar is dat leger aan maaimachines die in zo’n korte tijd zoveel kunnen maaien?
  • Had een gezichtsschild nodig op de weg terug om de airborne insecten uit mijn gezicht te houden. Is nog enigszins hoopgevend.
Afstand: 260km | Duur: 10:07u

24

Uitzicht tijdens mijn pauze
Tijd:240406 – 17:45
Locatie: 52°19’23.748”N 4°57’33.072”E
Hoogte:1,94m
Richting:347,628 (magnetisch noorden)

Vierentwintig graden zou het worden, niet echt gemerkt. Dat Sahara zand heeft zijn werk gedaan om de top eraf te halen. Natuurlijk niet oké dat het 6 april zo warm is… goed dat XR blijft demonstreren.

  • De stad was levendig, veel mensen buiten en veel auto’s op de weg.
  • Mensen zijn blijer als het weer goed is.
  • Lekker wat kletsgesprekken, waarbij je bij het einde van de rit eigenlijk nog niet uitgepraat bent samen.
  • Weer door de Vinkeveense Plassen mogen rijden, twee keer zelfs. Bonus.
  • Kilometers langs het Amsterdam-Rijnkanaal gereden. Feestje.
  • Twee keer bij toeval mijn passagiers gevonden. Kadootjes.
  • Met een jarige in de auto gezeten.
  • Supertramp Dreamer gehoord op de radio. Orgeltjes in liedjes… werkt nog steeds. Die frequentie resoneert in mijn lijf. Alles is dan ineens helemaal oké. Zoals Els het noemde mijn “god zone”.
  • Voor het eerst (en gelijk twee keer) bij de Maxis geweest, terwijl ik toch dik 25 jaar in de buurt woon.
  • Twee keer, nee toch drie keer over het leukste bruggertje gereden.
  • Wat is de Javastraat toch lekker chaotisch, wanneer je er ook komt alle infrastructurele oplossingen die er ook maar worden verzonnen ten spijt.
  • Twee keer mensen gebracht en gehaald. Een keertje op een dag is al een zeldzaamheid.
  • Veel drive-thrus gezien vandaag. Mac, KFC, Burger King, Febo en als klapper een Subway! Werd ook nog druk bezocht door mensen in blik op wielen.
  • Zaterdagavond is het veel drukker op de weg dan vrijdagavond. Dag en nacht verschil.
  • Drie kerken bezocht. De eerste zwarte kleding, tweede volledig wit en 3e een combinatie ervan.
  • Er hangt een unieke sfeer van samenhorigheid en vrede bij geloofsgemeenschappen.
  • Fietste vandaag in mijn t-shirt naar het werk en om 23u in mijn truitje terug.
  • Het was een goeie vandaag.

Statische elektriciteit

Uitzicht vanuit mijn autoraam op de straat met aan beide kanten appartementen met 3 lagen. Zijn blokkendozen. Zon schijnt op de linkerkant van de straat en de lucht is blauw.
Mij uitzicht tijdens mijn pauze
Tijd:240308 – 13:50
Locatie: 52°21’54.06”N 4°52’7.71”E
Hoogte:-2,35m
Richting:93,922 (magnetisch noorden)

Vandaag reed ik in de ID3. Na een tijdje busjes te hebben gereden is dit een welkome verandering. Meer contact met mijn vrolijke, lente genietende, nieuwsgierige, openhartige, gesloten, introverte, boze, verontwaardigde, lieve, bezorgde, continue pratende, stille, genietende, sombere, (uit)gelaten, verbaasde passagiers.

Wel werd ik een beetje gek van de felle statische elektriciteit die vrij komt elke keer als ik uit de auto stap. Hoef er maar een tel in te zitten en het is weer raak. Soms zelfs twee ontladingen per keer. Niet aan de mensen gevraagd of ze er ook last van hebben. Volgende keer doen.

42 op ’t Amstelstation

Nieuw werk vraagt om nieuwe hersencode. Mijn brein programmeert nieuwe routines, valideert en past aan. Veel van die code is op basis van aannames. Dus die continue feedbackloop is noodzaak.

Zo ook het vinden van de ideale plek voor mijn fiets in de stalling. Zodat de route naar de metro zo efficient mogelijk wordt. Het was even zoeken naar de flow, maar ik heb ‘m. De fiets gaat in rij 421. Natuurlijk de enige echte keuze. Moet het universum wel een beetje te vriend houden.


  1. The Answer to the Ultimate Question of Life, the Universe and Everything

Nieuwe patronen, routines en gewoontes

Uitzicht vanuit mijn voorruit van de auto terwijl het aan de snellader staat. Heel on inspirerend. Wat elekctra kasten in grijs en wit, een schutting links en rechts in de hoekjes stukjes van loodsen en achter de schutting een saai plat rode bakstenen kantoorgebouw. En om de dit allemaal nog wat kracht bij te zetten een grijze lucht met wat lichte regenwolken.
Tijd:240203 – 13:06
Locatie: 52°17’13.092”N 4°46’58.89”E
Hoogte:0,24m
Richting:57,447 (magnetisch noorden)

Dit werk brengt zoveel nieuwe indrukken. Niets is nog routine, gewoonte of een patroon. Merk aan alles dat mijn brein druk bezig is alles een plekje te geven. Ik herken meer en meer plekken in Amsterdam, merk dat bepaalde nieuwe handelingen maar niet willen landen en onwenselijke, die ik dacht uitgegumd te hebben, er ineens weer zijn.

Een bolletje van 20 wit-roze bloemetjes aan een nog kale tak met knoppen en hier en daar hele kleine ontspruitende blaadjes.

En in Weesp bloeit er een specifieke boom/struik. Zie ‘m nergens anders. Het is heerlijk opbeurend zo begin februari. Ik hunker naar de lente.

Opschuiven

Climate change beyond a human lifetime

John Sutter – 14 april 2020 – link

There’s a problem inherent in the climate crisis: We don’t live long enough to truly feel it. Academics call this “shifting baseline syndrome” — the idea that environmental change happens too slowly to trip our alarm bells

Gewenning. Niet het verschil voelen door de jaren heen. Bagatelliseren wat je wel merkt maar je niet uitkomt. Het is heel menselijk. Maar als je er op let en niet wegkijkt is het onontkoombaar. Ik leef nu bijna 50 jaar op aarde en ik heb op ontelbaar veel manieren gezien & gevoeld dat we het ecosysteem waar we onderdeel (en volledig afhankelijk) van zijn vernietigen.

Maar het feit blijft dat veel mensen het niet ervaren en daarom ook niet de noodzaak voelen om er wat aan te doen. En dat moet anders willen we de schade beperken zodat de aarde nog enigszins leefbaar is voor de generaties na mij.

Bron