Oudere vriendelijke man zoekt samen met mij een schuilplekje tegen de regen. Maakt een opmerking over de regen deze zomer. En dan zegt hij “… en dan zijn er mensen die zeggen dat er een tekort aan water is, je zou ze allemaal moeten opknopen”. Groet mij en zegt dat hij weer verder gaat. Mij verbouwereerd achterlatend.
Zijn brein denkt blijkbaar dat deze mensen hem iets op de mouw aan het spelden zijn. En dat roept een stevige emotie bij ‘m op.
Toen ik het internet ontdekte zag ik het als een monumentale vooruitgang in onze culturele evolutie. Oneindige toegang tot informatie en hypercommunicatie. Overtuigd dat de negatieve effecten niet op zouden wegen tegen de positieve. En dat we allemaal beter uit zouden komen als individu en als collectief.
Nu zo’n vijfentwintig jaar later denk ik dat ons brein er gewoon nog niet klaar voor is. Misschien wel nooit. Het brein heeft niet de neiging te denken in complexiteit en weloverwogen nuance. Het bevragen van zijn vooringenomen logica. Het wil gewoon een conclusie, een werkelijkheid die het organisme doet overleven. De waarheid is irrelevant.
7