Dood gaan we allemaal

Gele stikker op en grijsblauwe laadpaal. Met daarop de tekst: Dood gaan we allemaal. Shell helpt. En het logo van Shell die de middelvinger opsteekt.

Wordt blij van dit soort activisme stickers, voel me iets minder alleen en geeft een beetje hoop in bizarre tijden. Waar de geopolitieke kaarten opnieuw worden geschud.

En dat allemaal dankzij een oranje man er van overtuigd is dat hij de beste kaarten heeft en anders ze met geweld van je afpakt.

Ben eigenlijk niet eens zozeer tegen het opschudden, maar dan liefst zo dat de wereldwijde samenleving als geheel er beter van wordt. Niet alleen die mensen/klootzakken die binnen het huidige spelletje al disproportioneel veel macht en geld hebben vergaard ten koste van anderen. Zoals bovengenoemde S-hell.

Be on the right side of history

foto van de vierkante betonnen zuil in de tunnel met daarop de tekst in rode blokletters "Be on the right side of history". Daaronder een spoor van het weggescheurde pamflet.
250327 – 23:55 | 52°21’12.6″N 4°56’59.6″E | richting: 232,484

Wil dit al heel lang fotograferen. In de eerste dagen hing er nog een pamflet onder die de genocide op Palestijnen aankaartte. Maar die werd in een paar dagen gereduceerd tot dit.

Voor mij heeft het nog meer betekenis gekregen en staat het symbool voor hoe er onvoorstelbaar veel (50.000) onschuldige mensen van het leven zijn en worden beroofd. Weggevaagd uit het bestaan. Een leven ontnomen. Gewist uit de geschiedenis.

De absurde realiteit

Tesla logo op de achterkant van een auto met daaronder een zwarte stikker met witte tekst in blokletters "I bought this before we knew Elon was crazy"

Maak wat die Musk doet alleen maar indirect mee via mijn computerscherm. En ik walg letterlijk wanneer ik ‘m zie. En toch is er ook nog steeds een flintertje ongeloof. In mijn dagelijkse leven voel ik tenslotte nog niets van zijn ronduit levensbedreigende en levens-ontwrichtende werk. Dit is het eerste tastbare bewijs dat het werkelijk deel is van mijn realiteit. Een sticker in het wild.

Hoopgevend dat mensen actie ondernemen. Door bijvoorbeeld geen Tesla meer te kopen (49% minder verkopen), de auto weg doen, te protesteren bij de dealers of een sticker te plakken zoals hier. Zijn rijkdom is tenslotte voor een groot deel gebaseerd op zijn Tesla aandelen.

Hij zal er niet echt wakker van liggen (los van het gekrenkte ego). De rijkdom is te groot en hij heeft nog miljarden aan overheidscontracten lopen en in het verschiet nu hij vriendjes is met Trump en kornuiten. En die rechtszaken (via diezelfde overheid) zullen wel weggepoetst worden.

Onze samenlevingen, gebaseerd op kapitalisme, creëren dit soort absurde rijkdom en dus macht. Omdat het “goed” zou zijn voor de economie en voor de samenleving. Zijn we nu niet op een punt gekomen dat overduidelijk bewijst dat het niet zo is? Nooit geweest is? Hoe lang laten we ons nog voor de gek houden?

Onrecht

Iedereen heeft belang bij strijd tegen onrecht

Clarice Gargard – 24 september 2020 – link artikel

Twee jaar geleden deed ik aangifte van duizenden haatreacties onder mijn Facebooklivestream van een antizwartepietendemonstratie, van Kick Out Zwarte Piet (KOZP) in Amstelveen. De reacties waren een rijke mix van doodsbedreigingen, dreiging met verkrachting en racistische drek, gericht aan mij, demonstranten en zwarte mensen in het algemeen.

Je zou bijna denken dat tegen discriminatie zijn in het Wetboek van Strafrecht staat, in plaats van dat de Grondwet discriminatie juist verbiedt.

… waarbij je als zwart persoon in een strafzaak tegen racistische online haat zo in de schijnwerpers wordt geplaatst dat het bijna is alsof jij degene bent die terechtstaat. Het is pijnlijk eraan herinnerd te worden dat het systeem niet altijd voor jou werkt. En je, zelfs als je alle regels volgt, nog steeds 1-0 achterstaat.

In dit stuk van Clarice verteld ze hoe het is om je recht te krijgen in een land als Nederland. Hoe het instituut Nederland rechtsongelijkheid in zich draagt en daar weinig aan lijkt te willen doen. En dat de media (in al zijn vormen) daar duidelijk geen helpende kracht in is.

Heb grote bewondering voor wat ze doet en hoe ze dit weer deelt.

Er is altijd wat

There’s Always Something (or, Why Are Environmentalists Always Complaining)

Nicholas Gottlieb – 27 juli 2020 – link artikel

You build a hydropower project — but what about the fish? You make batteries for electric vehicles — but what about the exploitative lithium mining in the Global South? You work towards bioenergy with carbon capture and sequestration (BECCS) as a double whammy to remove CO2 from the atmosphere and generate energy…but what about the global land use change, loss of biodiversity, and consumption of arable land that’s needed for global food supply? With environmentalists, there’s always something.

It’s an article about why that “something” that environmentalists always have to complain about isn’t just nitpicking and why it’s so important that we keep pushing back. It’s an article about how that nitpicking is actually a critically important signal telling us that the framework with which we’re approaching these problems is faulty.

Fighting climate change and the myriad of other ecological and social crises that threaten the very existence of our global civilization, if not the human species as a whole, requires rethinking the entire paradigm by which we operate.

To change our paradigm, we need to recognize that the current state of human being is a paradigm, it’s not some sort of naturally preordained “way things are.”

Het klopt er is altijd wat. Het is nooit goed genoeg. Alles wat mensen doen om het beter te doen is niet goed genoeg of heeft zo zijn negatieve kanten. Natuurlijke ecosystemen zijn complex. En er in harmonie mee leven ook.

In het huidige paradigma hebben we onvoldoende inzicht in de complexe systemen en zijn we veel te vastgeroest in het huidige exploitieve, extraherende economisch model. Waar minder erg is nog steeds exploitief, extraherend en vernietigend.

Als globale samenleving hebben we nog een lange weg te gaan. En zullen veel activisten / voorlopers nog heel wat ja maar gesprekken moeten voeren om werkelijk een samenleving een radicale nieuwe manier van denken en doen te krijgen.