Het begon allemaal zo goed

Steeds meer bomen in piek bloei. De geur, de schoonheid. Zonnetje komt door, had de wind in de rug en het was niet koud. Jas ging halverwege weer uit.

Na de reguliere werkvoorbereidingen stapte ik in mijn auto en begon mijn dienst om 15:30. Fijne passagiers. Alles mooi op tijd. Druk op de weg maar het bleef stromen.

En toen reed ik de Piet Heintunnel in, doe de lichten aan en blijkt het linkerlicht het niet te doen. Kleine tegenslag. Na wat overleg gaan we voor een autowissel voordat het donker wordt. Dus na wat ritjes was ik rond 18:30 (het is nog licht om die tijd!) terug op de basis voor een nieuwe auto.

Maar toen begon de rittenapp allemaal errors te vertonen, was de centrale onbereikbaar en zat ik ineens in een vreemd soort niemandsland. Na een half uur komen meer collega’s binnen. De één om diensten te starten, de ander om te eindigen. Allemaal dezelfde errors. Bleek dat er een zeldzame algehele storing te zijn, alles lag plat. Om acht uur startte het weer op en een half uur later reed ik eindelijk in een andere auto. Mensen ophalen die al uren wachten. Zo zie je maar weer hoe belangrijk deze dienst is en hoe afhankelijk we allemaal zijn van de technologie die het mogelijk maakt.

Vroeger kreeg je bij de start van je dienst een briefje met daarop je ritjes. Lijstje afgerond ging je terug voor een nieuw lijstje. Nu kun je reserveren via app en telefoon en worden de verzoeken direct zichtbaar bij de desbetreffende chauffeur. En kun je de chauffeur volgen waar die is en hoe lang het nog gaat duren. Tot dat het mis gaat…

En zo is er nu een tweede hiaat in mijn pauzefoto concept. Kan het nog wel rechtpraten. Had namelijk niet echt een officiële pauze en ook geen uitzicht door mijn voorruit. Had tenslotte de auto geparkeerd en afgesloten.

Oh ja, en het zou niet gaan regenen. Het zou zeker droog blijven. Dus geen regenpak meegenomen zoals de vorige keer. En wat deed het toen ik terug wilde fietsen? Regenen. Gewacht tot het ergste voorbij was en daarna klein beetje nat geworden. Gelukkig had ik een muts mee, met klep.

Donkerder en donkerder

Rise in sea level from ice melt in Greenland and Antarctica match worst-case scenario: study

Amy Tucker – 9 september 2020 – link artikel

Now, according to a recent study, led by Thomas Slater, a climate researcher at the Centre for Polar Observation and Modelling at the University of Leeds, those rapidly melting ice sheets in Greenland, along with melting ice sheets in Antarctica are thought to be the main contributor to a rise in sea levels around the world. And the rate of the melt matches the UN’s Intergovernmental Panel on Climate Change’s worst-case climate warming scenario.

“Ice is being lost and it’s being lost at an accelerating rate. And this is causing sea level rise around the world. I think what we show in our research and what’s supported by other literature as well is that even very incremental gradual sea level rise can have really big impacts on flooding around our coastlines.”

…climate change and the impacts in the Arctic and the world’s high mountain ranges are occurring decades before they were projected. For example, he says that the scale of the record loss of ice melt in August 2019, had not been projected to occur until somewhere around 2070.

Ik zit met mijn denken over klimaatverandering in de pessimistische hoek. Maar het is moeilijk ontkennen dat steeds opnieuw de onderzoeken aantonen dat de gedane prognoses toch te optimistisch waren. De meetingen, onderzoeken, datapunten, algoritmes en super computers worden beter en beter en de uitkomsten donkerder en donkerder.

Ondanks blijft er in mij een stukje hoop gloeien die in wonderen geloofd.