In de tram zaten twee jongens een half uur te praten over hun cijfers en wat ze moesten doen om het door te komen. Het ging op geen enkele manier over de leerstof of het inzicht dat de stof hun gebracht had in het leven.
Daarna zat ik met mijn jongste zoon wiskunde te doen voor een toets. Ook dit ging niet over het inzicht wat het verschafte of de mogelijkheden die het bied in het leven. Het ging alleen maar over het halen van een voldoende. Niet over het werkelijk begrijpen wat je leert, je iets eigen maken. Het deel van jou maken.
School is slechts een calculerende rekensom geworden die het leven gegijzeld houd in negatieve emoties zoals angst, frustratie, (wan)hoop en paniek. Het niet te halen, te falen. Nog een kostbaar jaar te verliezen. Actief aangewakkerd door het schoolsysteem en zijn uitvoerders.
En dat voor een uitgestelde beloning die 15+ jaar duurt. Die dan ook nog eens slechts een (twijfelachtige) belofte is en geen zekerheid. Een baan, inkomen. Abstracties voor een kind.
Wanneer gaat we onderwijs nou werkelijk zo inrichten dat het niet meer over cijfers gaat maar over de ontwikkeling als mens?
Wat zou ik zielsgelukkig zijn als mijn kinderen elke van school kwamen vol verhalen, inzicht en enthousiasme. Met diezelfde omarmende en positieve energie zoals ze me vroeger het hemd van het lijf vroegen over hoe het leven werkt. School heeft het eruit geperst door er een ander paradigma dwangmatig in te drukken.
0