Vliegen is een unicum voor mij. Tijdens de vlucht naar Hongkong en dan Japan bijna de hele reis uit het raam zitten kijken. Het was magisch om zo de wereld waarop we met zijn allen leven te zien (door een paar lagen glas en plastic) in dat dunne laagje atmosfeer. En verbaast dat onze ogen zover weg nog detail zien.
De foto’s doen er natuurlijk geen recht aan. Maar de wolken hun schaduw zien maken op de aarde, hun verschillende hoogtes, vormen, structuren, kleuren. Hoe ze tegen bergketens aanhangen en bergen er doorheen prikken. Hoe de wolken regen brengen en hoe de zon er onverwacht doorheen prikt en de het land raakt. De drie dimensionaliteit die je bij ons in het platte Nederland nauwelijks door hebt.
Onder de indruk van hoezeer het landschap zo anders is en relatief snel veranderd, dat er bijna overal mensen wonen. En hoe we daarmee de landschappen met onnatuurlijke vormen en lijnen doorkruisen en dat het ook lijkt dat ieder land ook in de lucht zijn eigen schrift daarin heeft.
En met ongeloof gekeken hoe het water en de lucht in elkaar overvloeien en dat je dan tussen de wolken een eenzaam schip ziet varen in dat weidse blauw. En dat er in dat blauw ook weer vliegtuigen vliegen en je dan pas door hebt met welke snelheid we vliegen.
Genoten van hoe de wereld langzaam donkerder wordt, de ondergaande zon langer lijkt te duren door onze route om daarna de steden te zien veranderen in basissen op een andere planeet.
Zo blij dat ik bij het raam zat, ben mijn stoel niet uit geweest.
4