Mijn jongste zoon mag de schooldeuren definitief achter zich dicht gooien. Na 14 jaar ploeteren binnen het schoolsysteem, wat totaal niet op hem aansloot, heeft hij zijn tweede en laatste diploma binnen. Natuurlijk super trots.
Was voor hem vooral overleven en op wilskracht bikkelen. Nu 20 jaren jong heeft hij eindelijk de kans zich te ontdoen van het noodzakelijke overlevingsmechanisme, de stress, de frustraties, woede, wanhoop en verdriet die het allemaal met zich meebracht (ja zo erg was het).
Tijd voor een nieuwe modus operandi die wel bij ‘m past.
Eindelijk, ein-de-lijk de ruimte om op zijn manier de wereld te verkennen en in te richten. Op zoek naar datgene wat hem waarde en geluk brengt in het leven.
Proost!
1