Dikke week geleden kajakte ik langs een Damen dok bij de Oranjesluizen en deze week was ik met de RMC taxi in de buurt van de grote in Amsterdam Noord. Het zaadje was meer dan ontkiemd, moest er heen. Daar heb ik tenslotte mijn eerste liefde gezien.
Niet vooraf gekeken hoeveel kilometer het zou zijn. Gewoon in mijn plastic sigaar gestapt en begonnen met peddelen. Gelukkig kwam de wind uit het westen. Dus heen tegen de wind, terug in de rug. Ook wel nieuwsgierig wat er allemaal was veranderd sinds de laatste keer dat ik daar was. Noord bouwt als een malle daar aan de IJ oever.
Heen was heerlijk ontspannen. Zag goed gebruikte kruiwagens netjes op een rij. Lijken ondanks alle innovatie en groot materieel nog steeds hard nodig.
Zag een levensgroot beeld van hond (soort van dalmatiër) met lange gouden haren op het drijvende terras. Blote billen beeldjes en een opgezette zwaan (in imponeer stand) op vensterbanken. Zag een kajak in de boom. Weelderige bloesem vol met leven. Vlinders, bijen, vliegen, wat kleine wespen… En de Ceuvel is er nog steeds! Het rook er erg lekker.
De dokken bij DAMEN waren goed gevuld met niet te bevatten grote schepen. En dat oranje schip dreef niet maar “zweefde” net boven het water 🤯. Wat voor krachten moeten daar voor nodig zijn en wat een staaltje engineering om dit te maken en te laten werken.
Terugweg was meer zwoegen ondanks de rugwind. Er was veel werkverkeer op ’t IJ waardoor de golfslag behoorlijk stevig was. En omdat die boeggolven tegen elkaar en weer tegen de kanten weerkaatst wordt het een chaotische brei.
Nog even gestopt voor een foto van SHELL IS EVIL te maken. Gelukkig is er nog een spoortje rebellie op het oude Shell terrein. Waar nu nog het “Energy Transition Campus” is gevestigd. Wat natuurlijk geen zak voorstelt. Puur om het imago een beetje groen te wassen terwijl Shell willens en wetens bezig is zoveel mogelijk fossiele brandstoffen uit de grond te trekken om te laten opbranden.
Op onrustig water is het moeilijk ontspannen. Dus kon mijn blikkont zich lekker manifesteren. Pas voor het Centraal Station kregen mijn billen wat verlichting.
Heel veel mensen langs de oevers zien genieten. Blijmakend. En als bonus nog twee bootjes gezien met potentie om mijn varende thuis te kunnen zijn (ze zijn niet te koop). Laag genoeg om onder vaste bruggen door te kunnen zodat je op veel plekken kan komen. Niet te groot maar wel genoeg binnenruimte. Al ga ik nog steeds liefst voor een catamaran achtige die ook op het wad kan en op grote meren. Dat zie ik deze twee niet zomaar doen.
Een paar kilometer voor het einde kreeg ik zelfs kramp in mijn been. Niet heel lang gelukkig. En terwijl ik daar dreef realiseerde ik mij dat ik het kompas, wat voorin de kajak zit, helemaal niet begrijp.
Stram, stijf en pijnlijk uit de kajak gekropen. Benieuwd hoe lang ik het blijf voelen.
En het was maar 15 kilometer. Mensen hier op de vereniging doen 40+ zonder met hun ogen te knipperen. Mijn lijf heeft nog veel op te bouwen. En als ik gemiddeld maar één keer per week peddel zijn er nog maar 40 momenten in 2025 om daar wat aan te doen. Veel te weinig.
