En dan bedoel ik jou en de wereld als geheel. Zou mijn schouders eronder moeten zetten. Mijn verontwaardiging, verschrikking en afschuw om de dramatische ontwikkelingen in de wereld, om moeten zetten in actie.
Vroeger deed ik dat, schreeuwde ik mijn mening / inzichten / overpeinzingen van de (sociale) daken. Heb ik er zelfs letterlijk mijn werk van gemaakt. Hopend zo de wereld (drastisch) beter te maken. Geen deuk in een pak boter geslagen.
Nu weegt alle ellende die we over elkaar afroepen zwaarder dan ooit en put mij mentaal en zelfs fysiek uit. Mijn geïmproviseerde manier om er mee om te gaan is stilte en isolatie. Vluchten naar fictieve werelden. Om me zo voldoende op te laden om de realiteit weer enigszins aan te kunnen. Kan er tenslotte, net als ieder ander, niet aan ontsnappen.
En ik heb me er nog op kunnen voorbereiden. Wist dat de hele zware tijden onvermijdelijk waren en zijn. Maar heb me er toch niet tegen kunnen wapenen. Tragisch en teleurstellend om te constateren dat ik er (nu) geen antwoord op heb. Geen kracht en macht kan oproepen.
Het reflecteert hier ook. Probeer al een tijdje het alleen maar over de dingen te hebben die waardevol zijn voor mij, los van de gruwelijkheden die zich dagelijks afspelen. Maar dat voelt ook hypocriet.
Wel de pijn delen bij alles wat er gebeurt sloopt me. Schrijf met regelmaat wat op maar post het niet. Voelt vooral als een toevoeging aan de negativiteit. Moet meer zijn dan mijn frustratie en ongeloof uiten en werkelijk toevoegende waarde brengen. Zelden tot nooit het geval.
Dus val ik stil. Zien of ik over tijd wel weer de drempel slecht en wat neerzet, zoals dit.
2