Gister was een rustdag. Hadden we wel verdiend en mijn billen waren erg dankbaar. Het regende de hele dag dus goed om dan niet op de fiets te zitten.
Bijna de hele dag proberen te documenteren wat me de afgelopen dagen allemaal is overkomen. En dat is veel. Ook eindeloos foto’s bewerkt. Zowel voor mezelf als voor de zoon die er honderden maakt. Waarvan hij een hele kleine selectie op Polarsteps zet.
Deze fietstocht moest op karakter. Tegen de wind in en we delen de weg met mensen die ons voorbij zoeven in stalen omhulsels.
We begonnen met een bizarre klim bij Wakkanai. Zo stijl dat ik regelmatig moest stoppen en zelfs misselijk werd van de inspanning. En dan heb ik een elektrische fiets met versnellingen.
Er was een wandelaar die mij steeds weer inhaalde als ik stond uit te puffen. Zoon trapte stug door en was weer veel eerder boven en dat puur op spier- en mentale kracht. Uitzicht was de moeite waard. Wel uitgeput en dan moet je nog 90 kilometer.
We zouden eerst weer de heuvels en bergen opzoeken. Worden we beide toch het blijst van. Maar dat was niet haalbaar omdat we dan veel meer kilometers moesten maken om op hetzelfde eindpunt uit te komen. En dat eindpunt lag behoorlijk vast omdat we “op tijd” terug moeten zijn in Asahikawa en er op de route ook niet veel gelegenheid was om te overnachten.
Dus het werd een fietstocht langs de kust tegen een pittige wind in. De vulkaan was bijna de hele fietstocht bij ons. En voor het eerst een bord met een Tsunami waarschuwing erop… vond ik wel een dingetje.
Zoon ging regelmatig vooruit, zodat hij op zijn eigen tempo tegen de wind in kon. Zich aanpassen aan mijn langzaamheid kost ‘m meer energie en kracht. En ik kan dan mijn micro pauzes nemen, en die nam ik veelvuldig.
Verder was het relatief saai. Een lange weg waar geen eind aan kwam en een kustlijn met weinig variatie. Maakte het voor mij een mentale uitdaging om door te blijven trappen. De elektrische fiets is voor tegenwind niet optimaal geprogrammeerd. En ben natuurlijk ook behoorlijk bepakt. Dus zwaar en niet aerodynamisch. Fiets is het meest in zijn element als hij moet klimmen. Is tenslotte een mountainbike.
Zijn nog een medefietser tegengekomen (die had de wind mee) bij een rustplaats. Zoon wachtte daar op mij en was al met hem in gesprek. Hij was al bijna twee jaar aan het fietsen vanuit Frankrijk en nu dus bijna aangeland op het meest noordelijke puntje van Japan. Gaat nog door naar Australië en daarna door naar Canada. Heeft al zijn hebben in houwen in Frankrijk verkocht en is ook na Canada van plan door te blijven fietsen.
Keuze die ik wel kan waarderen. Heb tenslotte ook een plannetje om eens mijn huis vaarwel te kunnen zeggen en met een bootje het binnenwater van Europa (en eventueel daarbuiten) te gaan verkennen.
Op diezelfde rustplaats was een duimgrote spin (poten niet meegerekend) met zijn/haar web bezig. Grootste spin die ik ooit in het wild ben tegengekomen. Het hek op de foto is om in de winter de weg af te sluiten. Mag dan waaien maar de temperaturen zijn nog zomers en ik ben aan het verkleuren ondanks de zonnebrand. Het idee dat over een paar maanden hier gegarandeerd meters sneeuw ligt is moeilijk voor te stellen.
Na veel geploeter bij het ondergaan van de zon een plekje voor de nacht gevonden bij Hotel Northern Light in Embetsu. Morgen volgende deel langs de kust. En weer straf tegen de wind in.
12025年9月24日 17時05分 日本標準時
4