I see faces

Via Mastodon volg ik het account van Jacob Olie. Timmerman, leraar, directeur, vader van vier en amateur fotograaf 1834 – 1905. Vol met mooie foto’s van Amsterdam en de familie Olie uit vervlogen tijden. Dit is weer zo’n mooi verstild moment. Maar het eerste wat mij opvalt is de gezichten die ik zie, wat deze foto voor mij de moderne tijd in trekt.

Nieuwe patronen, routines en gewoontes

Uitzicht vanuit mijn voorruit van de auto terwijl het aan de snellader staat. Heel on inspirerend. Wat elekctra kasten in grijs en wit, een schutting links en rechts in de hoekjes stukjes van loodsen en achter de schutting een saai plat rode bakstenen kantoorgebouw. En om de dit allemaal nog wat kracht bij te zetten een grijze lucht met wat lichte regenwolken.
Tijd:240203 – 13:06
Locatie: 52°17’13.092”N 4°46’58.89”E
Hoogte:0,24m
Richting:57,447 (magnetisch noorden)

Dit werk brengt zoveel nieuwe indrukken. Niets is nog routine, gewoonte of een patroon. Merk aan alles dat mijn brein druk bezig is alles een plekje te geven. Ik herken meer en meer plekken in Amsterdam, merk dat bepaalde nieuwe handelingen maar niet willen landen en onwenselijke, die ik dacht uitgegumd te hebben, er ineens weer zijn.

Een bolletje van 20 wit-roze bloemetjes aan een nog kale tak met knoppen en hier en daar hele kleine ontspruitende blaadjes.

En in Weesp bloeit er een specifieke boom/struik. Zie ‘m nergens anders. Het is heerlijk opbeurend zo begin februari. Ik hunker naar de lente.

Terwijl ik sliep

Mijn brein vertelde mijn brein dat hij overtuigende zwangerschapskots op een glimmende houten vloer moest simuleren. Met ernaast een ongeveer 4 maanden zwangere vrouw op de knieën in een bloemetjesjurk met een uitgeput gezicht. Dit alles in een slaapkamer, met mij, haar man en haar rondrennende dochter van ongeveer 8 jaar in tuinbroek.

En dat deed het op filmische wijze. Voorzien van een verhaallijn met verrassend dialoog in hoge resolutie, realtime, terwijl ik sliep.

Zijperspace.2.0.21

Zijperspace.2.0.21

Ton Zijp – 31 december 2020 – link

Daarnaast vind ik bijna iedereen van u allen interessant. ‘t Duurt alleen niet zo lang, de daarbij gepaard gaande aandacht.
Dat spijt me. Er is iets te veel van mezelf waar ik in verdiept ben. & Iets te veel van u allen waardoor ik ‘t overzicht makkelijk kwijt raak.

Zijn schijfstijl is onnavolgbaar en bestaat volledig in Zijperspace. Maar dit wil ik er graag even uitlichten en wat langer koesteren.

Geloven

Ik ben oprecht onder de indruk van deze mensen die intens blij zijn met Trump die langs rijdt. Het toont zoveel toewijding en geloof. Een vorm van verafgoding waar ik nooit toe in staat zou zijn.

Vol overgave geloven. Dan gaat het ook niet meer over Trump. Je bent een status aparte, een godheid waar geen kritiek op mogelijk is en die alles mag en zelfs moet zijn. Waar wereldse wetten en morele afwegingen niet gelden. Hij kan niets (meer) fout doen.

Als je alleen de audio luistert en het los koppelt van de gebeurtenis voel je echt de diepe beleving van die mensen. Vind het heel bijzonder.

Hoe het is

Don’t look away

Ben Werdmüller – 29 september 2020 – link blogpost

The ash on my car this morning was like a layer of sand; each grain, a fragment of something destroyed. The smoke hangs in the air and turns everything red. It falls in chunks, like snow.

I spent my morning frantically trying to find food that my mother could eat before dialysis. She can’t tolerate much, but her feeding tube doesn’t provide enough nutrition to last through a day. Ordinarily, we find ways to cook for her, but that requires a kitchen. Takeout food, which would be my first choice in this situation, is too salty for her, or has ingredients she can’t digest. The WalMart next door had been ransacked by fire evacuees; the only edible food items left were PopTarts, which aren’t on my mother’s menu. At Raley’s, further away, we found microwaveable oatmeal and some strawberries. As I loaded the car with food, I tried my best to prevent the ash from sliding through the open doors.

The surrealism of this year invites us to not take it seriously. The horror is dream-like in its absurdity. The facts and implications are so outside the parameters of ordinary life that they seem outlandish. But the sky really is red with flame, over two hundred thousand Americans alone really are dead from the pandemic, there really are unmarked federal soldiers in our cities, people really are being swept up by ICE in the dead of night and kept in concentration camps, and the worst really may be yet to come.

Ben verteld op zijn blog over zijn leven de afgelopen dagen. En het voelt zo onwerkelijk aan maar is de werkelijkheid. De bizarre feiten van de dagelijkse realiteit van een Amerikaan.

Net als Ben hoop ik op betere tijden.