Deze paal en het touw houden een goot schip op z’n plaats. Er staan continue krachten op, maar we denken er niet aan. We letten er niet op. Het voelt het vanzelfsprekend, normaal.
Maar dat is het niet. De vorm, de boom waarvan het gemaakt is, het ijzer waarmee het verstevigd is, wat voor ijzer daarvoor gebruikt wordt, hoe het gesmeed is, hoe het aan de paal wordt bevestigd, de metalen kap er bovenop, de diepte van de paal in het water en de grond, de verbinding met de steiger. De samenstelling van het touw, hoe het tegen weer en wind kan, hoeveel trekkracht het touw aankan over tijd en bij extreme momenten, hoe het vast zit, welke knoop in het touw gezet wordt, hoe en waarmee het gevlochten is, hoe het tegen wrijving kan, etc.
Dit alles hebben wij mensen uitgezocht, bedacht, getest, verbeterd, doordacht, veranderd. Niets in deze stad waar ik leef is er zomaar. En dan hebben we het nog niet eens over hoe al die verschillende aspecten met elkaar interacteren. De complexiteit is niet te bevatten, de nodige kennis en samenwerking is uitzonderlijk.
En zo geniet ik van de zon aan de waterkant.
